Trzy przeprosiny G.K. Chestertona: Heretycy, ortodoksja i wieczny człowiek

Opinie czytelników

Książka zawiera głębokie spostrzeżenia i przemyślane refleksje na temat relacji między ludzkością a boskością. Wielu czytelników docenia klasyczny styl pisania G.K. Chestertona, uznając go za znaczącego myśliciela. Istnieją jednak poważne zarzuty dotyczące mylącego tytułu książki, niekompletnej treści, jakości oprawy i licznych błędów typograficznych.

⬤ Głębokie i znaczące studium relacji człowieka z Bogiem.
⬤ Gęsta, prowokująca do myślenia treść.
⬤ Znakomity styl pisania i dowcip G.K. Chestertona.
⬤ Ładna oprawa i formatowanie (zauważone przez niektórych recenzentów).
⬤ Wysokie pochwały za jakość treści pomimo innych problemów.

⬤ Mylący tytuł i zawartość - nie zawiera wszystkich obiecanych dzieł.
⬤ Problemy z jakością oprawy - zgłaszano luźne strony.
⬤ Wiele błędów typograficznych i pomyłek w druku.
⬤ Pewne niezadowolenie z narracji audiobooka.
⬤ Niekompletne wydania doprowadziły do rozczarowania kupujących.

(na podstawie 28 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Three Apologies of G.K. Chesterton: Heretics, Orthodoxy & The Everlasting Man

Zawartość książki:

Trzy wielkie apologie G.K. Chestertona w jednym tomie: Heretycy, Ortodoksja i Wieczny człowiek.

Gilbert Keith Chesterton stał się synonimem współczesnej apologetyki chrześcijańskiej. Jego wpływ wykracza jednak poza osoby zainteresowane obroną myśli chrześcijańskiej. Jego pisma wywarły wpływ na tak różnych autorów, jak C.S. Lewis, Marshall McLuhan i Jorge Luis Borges, i pozostaje subtelną i niewidoczną obecnością we współczesnej myśli katolickiej. Na jego pogrzebie Ronald Knox powiedział: "Całe to pokolenie dorastało pod wpływem Chestertona tak całkowicie, że nawet nie wiemy, kiedy myślimy o Chestertonie". Przed swoim nawróceniem z ateizmu na poznanie Boga, C.S. Lewis, autor Mere Christianity i The Great Divorce, powiedział: "Czytając Chestertona, podobnie jak MacDonalda, nie wiedziałem, na co sobie pozwalam. Młody człowiek, który chce pozostać zdrowym ateistą, nie może być zbyt ostrożny w czytaniu. Wszędzie czyhają pułapki".

Chesterton pisał w czasach, gdy materializm i nowe formy teorii politycznej miały wkrótce spowodować spustoszenie w zachodnim świecie. Był to głos wzywający do powściągliwości - wskazujący na powrót do podstaw doktryny chrześcijańskiej, której cel i wartość ginęły w hałasie i zamieszaniu epoki postindustrialnej. Opisując pęd ku mniej znanym i atrakcyjnym ideologiom, Chesterton napisał: "W kwestii reformowania rzeczy, w odróżnieniu od ich deformowania, istnieje jedna jasna i prosta zasada.

Zasada, która prawdopodobnie zostanie nazwana paradoksem. W takim przypadku istnieje pewna instytucja lub prawo.

Powiedzmy, dla uproszczenia, ogrodzenie lub brama wzniesiona w poprzek drogi. Bardziej nowoczesny typ reformatora podchodzi do niego i mówi: "Nie widzę w tym sensu.

Usuńmy to". Na co bardziej inteligentny typ reformatora odpowie: "Jeśli nie widzisz z tego pożytku, z pewnością nie pozwolę ci tego usunąć. Odejdź i pomyśl. Potem, kiedy wrócisz i powiesz mi, że widzisz z tego pożytek, być może pozwolę ci to zniszczyć".

Chesterton był człowiekiem, który nieustannie pokazywał nam zastosowanie ortodoksji w chrześcijaństwie - przede wszystkim w swoich trzech wielkich apologiach: Heretycy, Ortodoksja i Wieczny człowiek.

W Heretykach po raz pierwszy wskazuje na wady wierzeń współczesnych. W Ortodoksji broni wartości przekazywanych przez tysiąclecia chrześcijańskich dogmatów. W The Everlasting Man opowiada wielką historię samego chrześcijaństwa i często ignorowanego cudu jego pojawienia się w życiu człowieka.

Chesterton był wielkim debatantem, często wymieniającym ciosy z nowoczesnymi myślicielami, takimi jak George Bernard Shaw, H. G. Wells, Bertrand Russell i Clarence Darrow. Stał się znany jako "książę paradoksu". Był także płodnym pisarzem, tworząc biografie świętego Augustyna i świętego Franciszka, a w swoich pismach poruszał wiele odmian religii. Pisał także beletrystykę, będąc autorem słynnych książek Father Brown i The Man Who Was Thursday.

Chesterton z pewnością nie był naśladowcą Chrystusa w życiu osobistym. Duży mężczyzna, lubiący jedzenie i picie, był niemal dziecinny w zdumieniu magią świata, wyrażając jednocześnie dowcip starożytnych. Nie przekazał żadnej tajemnej doktryny ani systematycznej teologii, ale jego "dobroć" i podstawowy "zdrowy rozsądek" doprowadziły wielu do Kościoła. Jeden z komentatorów stwierdził: najpierw czytasz C.S. Lewisa, potem Chestertona, a potem zostajesz katolikiem. Pomimo swojego niezbyt umiarkowanego życia, jest on obecnie badany przez Kościół pod kątem beatyfikacji: taki był jego wpływ.