Tristessa: Faksymile wydania z 1960 r.

Opinie czytelników

Recenzje „Tristessy” Jacka Kerouaca prezentują mieszaną perspektywę, podkreślając unikalny styl pisania powieści i sugestywne opisy meksykańskiego podziemia, jednocześnie zwracając uwagę na trudność w śledzeniu i rozwlekłą prozę autora. Podczas gdy niektórzy czytelnicy odnajdują w niej głębokie znaczenie i emocjonalny oddźwięk, inni uważają, że jest ona nużąca i brakuje jej wciągającej historii.

Bogata, poetycka proza książki oddaje istotę meksykańskiego podbrzusza i złożoność relacji międzyludzkich. Wielu recenzentów chwali zdolność Kerouaca do wyrażania głębokich uczuć i tworzenia żywych obrazów swoich postaci i scenerii. Czytelnicy doceniają książkę za jej introspektywny charakter i refleksję nad miłością, cierpieniem i uzależnieniem.

Kilku recenzentów zarzuca książce brak spójnej narracji i trudność w podążaniu za jej meandrującym stylem. Niektórzy uznali ją za nużącą lekturę, zauważając, że wydaje się dłuższa niż jest w rzeczywistości i jest słabo skoncentrowana. Dodatkowo, nagłe zakończenie książki i jej chaotyczny przebieg były dla niektórych czytelników rozczarowujące.

(na podstawie 54 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Tristessa: Facsimile of 1960 Edition

Zawartość książki:

2018 Reprint wydania z 1960 roku. Pełne faksymile oryginalnego wydania, nie reprodukowane za pomocą oprogramowania do rozpoznawania optycznego. Tristessa to powieść pisarza Beat Generation Jacka Kerouaca, której akcja rozgrywa się w Mexico City. Oparta jest na jego relacji z meksykańską prostytutką (tytułową bohaterką). Kobieta naprawdę nazywała się Esperanza („nadzieja” po hiszpańsku); Kerouac zmienił jej imię na Tristessa („tristeza” oznacza smutek po hiszpańsku i portugalsku).

Allen Ginsberg, opisując książkę, pisał o niej jako o „... narracyjnej medytacji studiującej kurę, koguta, gołębia, kota, psa, rodzinne mięso i porywającą, uniesioną ćpunkę”. W Tristessie Kerouac próbuje nakreślić czytelnikowi obraz cichej transcendencji w gorączkowych i czasem niebezpiecznych okolicznościach. Opisuje uzależnienie Tristessy od morfiny i jej zubożałe życie, dodając do tego elementy jej świętego piękna i niewinności.

Na początku powieści Kerouac próbuje przekazać swoje buddyjskie przekonania. Przekonania te stają się metaforą nieznanej kultury i języka, które Kerouac stara się uchwycić i połączyć z opowieścią. Kontrast między początkową reakcją czytelnika na zubożałe, zmarginalizowane życie Tristessy i autodestrukcyjną naturę jej uzależnienia kontrastuje z pięknem opisów Kerouaca.