Traktaty o przyjaźni i starości

Opinie czytelników

Książka zawiera tłumaczenie dzieła Cycerona autorstwa E.S. Shuckburgha, które zebrało mieszane recenzje. Niektórzy doceniają jego czytelność i głębię tematyczną, podczas gdy inni krytykują jakość tłumaczenia i fizyczny format książki.

Tłumaczenie jest uważane za łatwe w czytaniu i oferuje cenny wgląd w tematy przyjaźni i starości. Format z otwartymi marginesami jest przydatny do robienia notatek.

Recenzenci wspominają o słabej jakości druku, rozpraszającym tekście pod kątem i niskiej jakości oprawie. Niektórzy czytelnicy uważają, że tłumaczenie jest nieodpowiednie, z częstymi literówkami i brakiem przypisów, co czyni je mniej odpowiednim na prezent.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Treatises on Friendship and Old Age

Zawartość książki:

MARCUS TULLIUS CICERO, największy z rzymskich mówców i główny mistrz łacińskiego stylu prozy, urodził się w Arpinum, 3 stycznia 106 r. p.n.e.

Jego ojciec, który był człowiekiem posiadającym majątek i należał do klasy „Rycerzy”, przeniósł się do Rzymu, gdy Cyceron był dzieckiem; a przyszły mąż stanu otrzymał gruntowne wykształcenie w zakresie retoryki, prawa i filozofii, studiując i praktykując u niektórych z najbardziej znanych nauczycieli tamtych czasów. Karierę adwokacką rozpoczął w wieku dwudziestu pięciu lat i niemal natychmiast został uznany nie tylko za człowieka o wybitnych talentach, ale także za odważnego obrońcę sprawiedliwości w obliczu poważnego zagrożenia politycznego. Po dwóch latach praktyki opuścił Rzym, by podróżować po Grecji i Azji, wykorzystując wszystkie nadarzające się okazje do studiowania swojej sztuki pod okiem wybitnych mistrzów.

Po powrocie do Rzymu znacznie poprawił swoje zdrowie i umiejętności zawodowe, a w 76 r.

p.n.e. został wybrany na urząd kwestora.

Został przydzielony do prowincji Lilybaeum na Sycylii, a wigor i sprawiedliwość jego administracji przyniosły mu wdzięczność mieszkańców. To na ich prośbę podjął się w 70 r. p.n.e.

oskarżenia Werresa, który jako pretor poddał Sycylijczyków niewiarygodnym wymuszeniom i uciskowi; a jego pomyślne prowadzenie tej sprawy, która zakończyła się skazaniem i wygnaniem Werresa, można powiedzieć, że zapoczątkowało jego karierę polityczną. W tym samym roku został aedilem, w 67 r. p.n.e.

pretorem, a w 64 r. p.n.e.

zdecydowaną większością głosów został wybrany konsulem. Najważniejszym wydarzeniem roku jego konsulatu był spisek Katyliny. Ten osławiony przestępca o randze patrycjusza spiskował z wieloma innymi, z których wielu było młodymi mężczyznami o wysokim urodzeniu, ale rozproszonym charakterze, w celu przejęcia głównych urzędów państwowych i uwolnienia się od trudności finansowych i innych, które wynikały z ich ekscesów, poprzez hurtowe plądrowanie miasta.

Spisek został zdemaskowany dzięki czujności Cycerona, pięciu zdrajców zostało straconych, a w obaleniu armii, która została zebrana na ich poparcie, zginął sam Katylina.

Cyceron uważał się za zbawcę swojego kraju, a jego kraj przez chwilę zdawał się wyrażać wdzięczność.