Historia słynnych mówców: Wybitny mówca

Oryginalny tytuł:

History Of Famous Orators: Accomplished Speaker

Zawartość książki:

Cyceron jest uważany za największego rzymskiego oratora i prozaika. Jego pisma są jednymi z najlepszych klasycznych łacinników, jakie wciąż istnieją. Cyceron wprowadził Rzym do filozofii greckiej i stworzył łacińskie słownictwo filozoficzne. Ta książka zawiera dwa fragmenty. Brutus Cycerona lub Historia słynnych mówców została napisana pod koniec wojny domowej w Afryce. Omawia wszystkich rzymskich i greckich mówców, którzy w tamtym czasie byli ważni. Przypuszcza się, że konferencja odbyła się z Atticusem i ich przyjacielem Brutusem. Orator został napisany wkrótce potem i jest planem lub krytycznym nakreśleniem tego, co uważał za najbardziej skończoną elokwencję lub styl przemawiania.

Ponieważ poniższe utwory retoryczne nigdy wcześniej nie pojawiły się w języku angielskim, pomyślałem, że ich tłumaczenie nie będzie nie do przyjęcia dla publiczności.

Postać autora (Marcus Tullius Cicero) jest tak powszechnie znana, że byłoby niepotrzebne, a nawet impertynenckie, powiedzieć cokolwiek, aby je polecić. Pierwszy z nich był owocem jego emerytury, podczas pozostałości wojny domowej w Afryce; i został skomponowany w formie dialogu. Zawiera kilka krótkich, ale bardzo mistrzowskich szkiców wszystkich mówców, którzy rozkwitli w Grecji lub Rzymie, z jakąkolwiek reputacją elokwencji, aż do jego czasów; a ponieważ zazwyczaj dotyka głównych wydarzeń z ich życia, uważny czytelnik uzna to za ukrytą epitomię historii Rzymu.

Przypuszcza się, że konferencja odbyła się z Atticusem i ich wspólnym przyjacielem Brutusem w ogrodzie Cycerona w Rzymie, pod posągiem Platona, którego zawsze podziwiał i zwykle naśladował w swoich dialogach: i wydaje się, że skopiował nawet jego podwójne tytuły, nazywając go Brutusem lub Historią słynnych Oratorów. Miał to być dodatek lub czwarta książka do trzech poprzednich, dotyczących kwalifikacji oratora. Druga, zatytułowana The Orator, została skomponowana wkrótce potem (obie w 61. roku jego życia) i na prośbę Brutusa. Zawiera plan lub krytyczne nakreślenie tego, co sam uważał za najbardziej skończoną elokwencję lub styl mówienia.

Nazywa ją Piątą Częścią lub Księgą, mającą na celu uzupełnienie jego Brutusa i trzech poprzednich na ten sam temat. Została ona przyjęta z wielką aprobatą; a w liście do Lepty, który pochwalił go za to, oświadcza, że jakikolwiek osąd miał w Mowie, rzucił to wszystko w tę pracę i był zadowolony z ryzykowania swojej reputacji na jej zasługi. Ale jest to szczególnie polecane naszej ciekawości, ze względu na dokładniejszy opis retorycznej kompozycji lub prozaicznej harmonii starożytnych, niż można spotkać w jakiejkolwiek innej części jego dzieł.

Jeśli chodzi o obecne tłumaczenie, muszę pozostawić jego zalety do rozstrzygnięcia przez publiczność; i muszę tylko zauważyć, że chociaż według mojej wiedzy nie pominąłem ani jednego zdania oryginału, w niektórych miejscach byłem zmuszony sparafrazować mojego autora, aby uczynić jego znaczenie zrozumiałym dla współczesnego czytelnika. Moim głównym celem było bycie jasnym i przenikliwym: jeśli mi się to udało, to wszystko, do czego pretenduję. Kopiowanie elokwencji Cycerona muszę pozostawić lepszym piórom. Moje nie jest w stanie sprostać temu zadaniu.