The White Card: A Play

Opinie czytelników

Recenzje sztuki Claudii Rankine „The White Card” przedstawiają złożoną eksplorację rasy, przywilejów i dynamiki między białymi a czarnymi. Sztuka kwestionuje koncepcję „białego zbawiciela” i często opartą na dobrych intencjach, ale błędną empatię białych ludzi wobec czarnego cierpienia. Podczas gdy niektórzy recenzenci chwalą jego prowokujące do myślenia dyskusje istotne dla współczesnych kwestii rasowych, inni krytykują go za to, że jest nudny i zbyt dydaktyczny.

⬤ Prowokuje ważne dyskusje na temat białego przywileju i roli białych osób w dynamice rasowej.
⬤ Angażuje odbiorców, szczególnie w środowiskach edukacyjnych, dzięki tematom związanym z ruchem Black Lives Matter.
⬤ Podważa założenia życzliwości wśród tych, którzy uważają się za sympatyzujących z kwestiami rasowymi.
⬤ Oferuje szczery i uczciwy portret złożonych realiów otaczających rasę i przywileje.

⬤ Niektórzy uważają, że gra jest nużąca i brakuje jej emocjonalnego zaangażowania, opisując ją jako nudną.
⬤ Krytycy twierdzą, że może się ona wydawać protekcjonalna i zbyt szczera, bez wystarczającego uznania innych kontekstów kulturowych lub złożoności.
⬤ Zakończenie może zmylić niektórych widzów, pozostawiając ich niezadowolonych z rozwiązania.
⬤ Istnieją twierdzenia, że bohaterowie reprezentują „papierowe tygrysy”, które nie w pełni angażują się w złożoność przedstawionych kwestii.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Sztuka Claudii Rankine, autorki Obywatela Citizen, o wyimaginowanej linii granicznej między życiem czarnych i białych.

The White Card inscenizuje rozmowę, która jest zarówno informowana, jak i wykolejona przez czarno-biały amerykański dramat. Sceny w tej jednoaktówce, przy wszystkich nieporozumieniach bohaterów, impasach i pozornych impasach, badają, co się dzieje, jeśli ktoś chce pozostać w pokoju, gdy bolesne jest znoszenie presji słuchania i obowiązku reagowania.

--ze wstępu Claudii Rankine.

Pierwsza opublikowana sztuka Claudii Rankine, The White Card, stawia zasadnicze pytanie: Czy amerykańskie społeczeństwo może się rozwijać, jeśli biel pozostaje niewidoczna?

Składająca się z dwóch scen sztuka rozpoczyna się kolacją wydaną przez Virginię i Charlesa, wpływową parę z Manhattanu, dla wschodzącej artystki Charlotte. Ich rozmowa na temat sztuki i reprezentacji rasy zmierza w kierunku dewastacji intencji Virginii i Charlesa. Rok później, druga scena przenosi Charlotte i Charlesa do pracowni artysty, a ich konfrontacja podnosi zarówno stawkę, jak i pytania o to, co - i kto - jest faktycznie na wystawie.

Biała karta Rankine'a to poruszająca i odkrywcza destylacja podziałów rasowych doświadczanych w białych przestrzeniach salonu, galerii sztuki, teatru i samej wyobraźni.