Don't Let Me Be Lonely: Amerykańska liryka

Opinie czytelników

Książka „Don't Let Me Be Lonely” autorstwa Claudii Rankine to wielogatunkowa kolekcja, która łączy poezję i prozę, poruszając tematy samotności, życia i śmierci oraz kwestie społeczno-polityczne, szczególnie w kontekście Ameryki po 11 września. Wielu czytelników uznało ją za głęboką, pięknie napisaną i głęboko poruszającą, podczas gdy inni krytykowali jej złożoność i postrzegane oderwanie.

Czytelnicy chwalili książkę za jej emocjonalną głębię, kreatywność i zdolność do prowokowania przemyśleń na tematy egzystencjalne i społeczne. Opisano ją jako pięknie napisaną, nawiedzająco piękną i znaczącą eksplorację samotności i ludzkiego doświadczenia w kontekście po 11 września. Połączenie różnych gatunków i wykorzystanie wierszy prozą również zostało uznane za innowacyjne.

Krytycy stwierdzili, że książka może być trudna do śledzenia ze względu na jej rozłączny styl i złożoność. Niektórzy uznali ją za pretensjonalną lub przereklamowaną i zauważyli, że czytelnicy mogą czuć się zdezorientowani lub sfrustrowani. Pojawiły się skargi na nadmierną ilość pustych stron i długość książki, która zdaniem niektórych nie wnosiła zbyt wiele treści.

(na podstawie 46 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Don't Let Me Be Lonely: An American Lyric

Zawartość książki:

W tej potężnej sekwencji obrazów telewizyjnych i eseju Claudia Rankine bada osobiste i polityczne niepokoje naszego niestabilnego nowego stulecia.

Ja też zapominam. To mnie smuci. Albo sprawia.

mnie najsmutniejszym. Smutek tak naprawdę nie dotyczy.

George W. lub nasz amerykański optymizm; the.

Smutek żyje w uznaniu, że życie może.

nie ma znaczenia.

Wielokrotnie nagradzana poetka Claudia Rankine, dobrze znana ze swojej eksperymentalnej twórczości wielogatunkowej, łączy lirykę, esej i wizualność w tym politycznie i moralnie zaciekłym badaniu samotności w drapieżnym i napędzanym przez media ataku na tożsamość, jaką jest współczesna Ameryka. Z dowcipem i inteligencją Rankine dąży do bezprecedensowej jasności myśli, wyobraźni i tworzenia zdań, jednocześnie argumentując, że uznanie innych jest jedynym ratunkiem dla nas samych, naszej sztuki i naszego rządu.

Don't Let Me Be Lonely to nowa, ważna konfrontacja z naszą kulturą, z głosem w jej sercu oszołomionym jej nieadekwatnością w obliczu zamieszek rasowych, ataków terrorystycznych, depresji leczniczej i antagonizmu telewizji, która nie chce zostawić nas w spokoju.