The Decay of Lying: esej Oscara Wilde'a zawarty w jego zbiorze esejów zatytułowanym Intentions, opublikowanym w 1891 roku.

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Decay of Lying: an essay by Oscar Wilde included in his collection of essays titled Intentions, published in 1891.

Zawartość książki:

⬤ Rozkład kłamstwa: obserwacja Oscara Wilde'a.

⬤ "The Decay of Lying - An Observation" to esej Oscara Wilde'a zawarty w jego zbiorze esejów zatytułowanym Intentions, opublikowanym w 1891 roku. Jest to znacznie zmieniona wersja artykułu, który po raz pierwszy ukazał się w styczniowym numerze The Nineteenth Century z 1889 roku. Wilde przedstawia esej w sokratejskim dialogu z Vivianem i Cyrylem, dwoma postaciami nazwanymi na cześć jego własnych synów. Ich rozmowa, choć zabawna i kapryśna, promuje pogląd Wilde'a na romantyzm nad realizmem. Vivian opowiada Cyrylowi o artykule, który pisał, zatytułowanym "The Decay Of Lying: A Protest". Według Viviana, upadek kłamstwa "jako sztuki, nauki i przyjemności społecznej" jest odpowiedzialny za upadek nowoczesnej literatury, która nadmiernie zajmuje się przedstawianiem faktów i rzeczywistości społecznej. Pisze on, że "jeśli coś nie zostanie zrobione, aby sprawdzić lub przynajmniej zmodyfikować nasz potworny kult faktów, sztuka stanie się jałowa, a piękno zniknie z ziemi". Co więcej, Vivian broni poglądu, że życie naśladuje sztukę znacznie bardziej niż odwrotnie.

⬤ Natura, jak twierdzi, jest nie mniejszą imitacją Sztuki niż Życie. Vivian twierdzi również, że sztuka nigdy nie jest reprezentatywna dla czasu lub miejsca: raczej "najwyższa sztuka odrzuca ciężar ludzkiego ducha... ). Rozwija się wyłącznie na własnych zasadach. Nie symbolizuje żadnej epoki". Vivian broni w ten sposób estetyzmu i koncepcji "sztuki dla sztuki". Na prośbę Cyryla Vivian krótko podsumowuje doktryny "nowej estetyki" w następujący sposób: Sztuka nigdy nie wyraża niczego poza sobą. Wszelka zła sztuka pochodzi z powrotu do Życia i Natury i wyniesienia ich do rangi ideałów. Życie naśladuje Sztukę o wiele bardziej niż Sztuka naśladuje Życie.

⬤ Wynika z tego, że zewnętrzna Natura również naśladuje Sztukę. Kłamstwo, mówienie pięknych nieprawdziwych rzeczy, jest właściwym celem Sztuki. Esej kończy się wyjściem dwójki bohaterów na zewnątrz, o co Cyryl poprosił Vivian na początku eseju. Jak zauważa Mich le Mendelssohn, "w epoce, gdy socjologia była jeszcze w powijakach, psychologia nie była jeszcze dyscypliną, a teorie performatywności były wciąż odległe, esej Wilde'a dotykał głębokiej prawdy o ludzkim zachowaniu w sytuacjach społecznych. Prawa etykiety rządzące grzecznym społeczeństwem były w rzeczywistości maską. Takt był jedynie wyszukaną sztuką zarządzania wrażeniem".