Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka zawiera szczegółową historię akustycznego bluesa, obejmującą zarówno znanych, jak i mniej znanych muzyków bluesowych. Jest znana z dobrze napisanej narracji i wnikliwej treści, co czyni ją cennym źródłem dla entuzjastów bluesa. Jednak niektóre recenzje krytykują ją za to, że jest przestarzała i zawiera błędy rzeczowe, szczególnie w odniesieniu do szczegółów historycznych.
Zalety:Dobrze udokumentowana historia, wciągający styl pisania, cenne spostrzeżenia na temat muzyków bluesowych, polecane dla fanów bluesa, szczegółowe ilustracje i klasyczne źródło do zrozumienia korzeni bluesa.
Wady:Nieaktualne badania naukowe, błędy rzeczowe niepoprawione w przedrukach, słaba jakość reprodukcji zdjęć, niska jakość papieru, przestarzały projekt utrudniający czytanie, a niektórzy czytelnicy uważają go za przestarzały.
(na podstawie 15 opinii czytelników)
Zawartość książki:
Z okrzyków polnych i śpiewów roboczych południowych Murzynów wyłoniła się bogata i żywotna muzyka zwana country bluesem, będąca intensywnie osobistym wyrazem bólu i przyjemności czarnego życia. Muzyka ta - nagrywana w latach dwudziestych przez ludzi takich jak Blind Lemon Jefferson, Big Bill Broonzy i Robert Johnson - prawie zniknęła z pamięci, dopóki odrodzenie muzyki ludowej pod koniec lat pięćdziesiątych nie stworzyło nowej i cenionej publiczności dla country bluesa.
Jednym z pionierskich opracowań tej niesłusznie pomijanej muzyki była książka Sama Chartera The Country Blues. Charters odtworzył w niej wyjątkowy świat country bluesmana - samotnego czarnoskórego wykonawcy akompaniującego sobie na gitarze akustycznej, którego muzyka była bogatym odzwierciedleniem jego własnego życia emocjonalnego. Praktycznie przepisując historię bluesa, Charters rekonstruuje jego ewolucję i rozpowszechnianie, od pierwszych nieśmiałych dźwięków w delcie Missisipi, aż po pojawienie się rock and rolla wraz z Elvisem Presleyem.
Jego starannie zbadane biografie niemal legendarnych wykonawców, takich jak Lonnie Johnson, Blind Boy Fuller i Tampa Red - w połączeniu z wnikliwymi dyskusjami na temat ich nagrań - oddają hołd rodzajowi artyzmu, którego już nigdy nie zobaczymy ani nie usłyszymy. A jego portrety wciąż bębniących Sonny'ego Terry'ego, Brownie McGhee, Muddy'ego Watersa i Lightnin' Hopkinsa wskazują na niesłabnącą siłę i witalność country bluesa.
