Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka przedstawia szczegółową i wciągającą biografię Francisa O'Neilla, niezwykłego irlandzkiego imigranta, który został szefem policji w Chicago, jednocześnie z pasją zachowując irlandzką muzykę tradycyjną. Łączy w sobie kontekst historyczny z żywą narracją o życiu i zasługach O'Neilla.
Zalety:Książka jest dobrze napisana i dogłębnie zbadana, oferując fascynującą opowieść bez akademickiego żargonu. Dostarcza bogatego kontekstu na temat irlandzkiej muzyki i historii Chicago, a także przedstawia fascynującą postać Francisa O'Neilla. Czytelnicy uważają ją za zabawną, humorystyczną i pouczającą, atrakcyjną zarówno dla muzyków, jak i entuzjastów historii.
Wady:Nie wymieniono żadnych znaczących wad, ale niektórzy czytelnicy mogą oczekiwać innego stylu narracji, jeśli wolą bardziej akademickie traktaty lub nie lubią biografii.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Beat Cop: Chicago's Chief O'Neill and the Creation of Irish Music
Zawartość książki:
Niezwykła opowieść o tym, jak współczesna muzyka irlandzka została ukształtowana i rozpowszechniona dzięki zuchwałym wysiłkom szefa policji w Chicago.
Muzyka irlandzka, jaką znamy dzisiaj, została wynaleziona nie tylko w brukowanych uliczkach Dublina czy na zielonych polach hrabstwa Kerry, ale także w rozwijającej się amerykańskiej metropolii Chicago z początku XX wieku. Granice gatunku łączą długą tradycję wernakularną z kuratorskimi dziwactwami jednego człowieka. Człowiekiem tym był Francis O'Neill: wielki jak świat szef chicagowskiej policji i irlandzki imigrant żywo zainteresowany muzyką swojego ojczystego kraju.
Książka "The Beat Cop" Michaela O'Malleya opowiada historię tej prawie nieznanej, ale mało zbadanej postaci, od jego narodzin w Irlandii w 1865 roku po burzliwe wczesne życie w Stanach Zjednoczonych. Do 1901 roku O'Neill awansował na stanowisko szefa policji w Chicago, gdzie opracował nowe metody śledzenia ludzi i rejestrowania ich tożsamości. Jednocześnie obsesyjnie śledził i nagrywał muzykę, którą słyszał od lokalnych irlandzkich imigrantów, preferując określone formy wiejskie i egzekwując ścisły pogląd na to, co uważał za autentyczne, a co nie. Jego praca policyjna i praca muzyczna były dwiema stronami tego samego medalu: jako kolekcjoner muzyki, O'Neill wyśledził melodie uciekinierów, ustalił ich historie i formalnie uporządkował je według typu. O'Malley zagłębia się w to, jak O'Neill wykorzystał swoje umiejętności policyjne i koneksje do opublikowania klasycznych śpiewników, które są nadal szeroko używane, stając się głównym twórcą tego, jak Amerykanie postrzegają i słyszą muzykę Irlandii.
