Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 8 głosach.
Notatki i zapiski z dziennika dokumentują współpracę Guattariego i Deleuze'a nad książką Anty-Edyp z 1972 roku.
„Nieświadomość nie jest teatrem, ale fabryką”, napisali Gilles Deleuze i Felix Guattari w Anty-Edypie (1972), inicjując jedną z najbardziej śmiałych przygód intelektualnych ostatniego półwiecza. Znany filozof i aktywista-psychiatra wspólnie aktualizowali zarówno psychoanalizę, jak i marksizm w świetle bardziej radykalnej i „konstruktywistycznej” wizji kapitalizmu: „Kapitalizm jest zewnętrzną granicą wszystkich społeczeństw, ponieważ sam nie ma zewnętrznej granicy. Niewiele osób w tamtym czasie wierzyło, jak napisali w często cytowanym zdaniu otwierającym Rhizome, że „my dwaj napisaliśmy razem Anti-Oedipus”. Dodali też: „Ponieważ każdy z nas miał po kilka osób, zrobił się niezły tłum”. Te notatki, zaadresowane do Deleuze'a przez Guattariego w ramach przygotowań do Anty-Edypa i opatrzone adnotacjami Deleuze'a, uzasadniają ich twierdzenie, ostatecznie ujawniając fabrykę stojącą za teatrem. Ukazują one Guattariego jako pomysłowego, wysoce analitycznego, matematycznie myślącego „konceptora”, prawdopodobnie jedną z najbardziej płodnych i enigmatycznych postaci w dzisiejszej filozofii i teorii społeczno-politycznej.
Uzupełnieniem Anti-Oedipus Papers (1969-1973) są obszerne wpisy do dziennika, w których Guattari opisuje swoją burzliwą relację ze swoim analitykiem i nauczycielem Jacquesem Lacanem, swoje obawy dotyczące publikacji Anti-Oedipus oraz relacje ze swojego życia osobistego i zawodowego jako prywatnego analityka i współdyrektora wraz z Jeanem Oury eksperymentalnej kliniki Laborde (utworzonej w latach 50.).
