Ocena:
Książka jest chwalona za jakość fizyczną i treść, z wyraźnymi diagramami i czytelnym tekstem, ale zauważono, że jej teoria jest trudna i może wymagać dodatkowych zasobów do zrozumienia.
Zalety:Bardzo dobry stan fizyczny, duża i czytelna czcionka, przejrzyste diagramy, dobrze opracowane przypisy i znaczący wgląd teoretyczny w Nieświadomość.
Wady:Treść może być trudna do zrozumienia, wymagając słownika lub tezaurusa dla wielu czytelników.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
The Machinic Unconscious: Essays in Schizoanalysis
Wczesna praca, która kładzie podwaliny pod ustanowienie "polemicznego" wymiaru psychoanalizy.
Z pewnością mamy nieświadomość, na którą zasługujemy, nieświadomość dla specjalistów, gotową do zinstytucjonalizowanego dyskursu. Ja widziałbym ją raczej jako coś, co otacza nas w przedmiotach codziennego użytku, coś, co jest związane z codziennymi problemami, ze światem zewnętrznym. Byłoby to możliwe samo w sobie, otwarte na socius, na kosmos... -z The Machinic Unconscious: Essays in Schizoanalysis.
W swojej przełomowej, samodzielnej pracy The Machinic Unconscious (pierwotnie opublikowanej w języku francuskim w 1979 roku), Felix Guattari kładzie podwaliny pod ogólną pragmatykę zdolną oprzeć się semiotycznemu zniewoleniu podmiotowości. Stwierdzając, że teoria psychoanalityczna stała się nieodłączną częścią represyjnego, kapitalistycznego porządku społecznego, Guattari nakreśla tutaj teorię schizoanalityczną, która ma na celu podważenie kapitalistycznej struktury i postawienie dyscypliny na nogi. Łącząc badania teoretyczne z tak różnych dziedzin jak cybernetyka, semiotyka, etnologia i etologia, Guattari ponownie wprowadza do psychoanalizy "polemiczny" wymiar, jednocześnie transludzki, transseksualny i transkosmiczny, który wydobywa społeczny i polityczny - "machinalny" - potencjał nieświadomości. Aby zilustrować swoją teorię, Guattari zwraca się do literatury i analizuje różne tryby subiektywizacji i semiotyzacji działające w "W poszukiwaniu straconego czasu" Prousta, badając powieść tak, jakby podejmował naukowe badania w stylu Freuda lub Newtona. Rzucając postacie Prousta jako abstrakcyjne ("hiper-deterytorializowane") obiekty mentalne, Guattari mapuje separację między literaturą a nauką, opracowując po drodze takie główne koncepcje Deleuze'a-Guattariego, jak "twarzowość" i "refren", które zostaną rozpakowane w ich późniejszym A Thousand Plateaus: Kapitalizm i schizofrenia.
Nigdy wcześniej niedostępne w języku angielskim The Machinic Unconscious zbyt długo było brakującym rozdziałem projektu Deleuze'a i Guattariego Anty-Edyp: najważniejszego politycznego rozszerzenia maja 1968 roku i jednego z najważniejszych wkładów filozoficznych XX wieku.
