Ocena:
Książka Dinersteina przedstawia innowacyjną i wciągającą eksplorację amerykańskiej kultury, w szczególności roli afroamerykańskich muzyków w przekształcaniu krajobrazu dźwiękowego poprzez ich improwizacyjny kunszt. Łączy technologię i muzykę, ukazując syntezę różnych wpływów kulturowych.
Zalety:Książka jest chwalona za radosne odkrywanie i syntezę pomysłów, łącząc różnorodne głosy z wielu dyscyplin. Zapewnia fascynującą narrację na temat transformacji amerykańskiego życia poprzez muzykę afroamerykańską i pokazuje silny związek z szerszą ludzką historią. Na szczególną uwagę zasługuje oryginalne spojrzenie na relacje między technologią a kulturą w latach 30. i 40. ubiegłego wieku.
Wady:Recenzja nie wspomina o żadnych konkretnych wadach lub krytyce książki, co sugeruje, że może ona dobrze rezonować z zamierzoną publicznością.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Swinging the Machine: Modernity, Technology, and African American Culture between the World Wars
W każdej epoce i w każdym społeczeństwie praktyki kulturowe odzwierciedlają materialne okoliczności codziennego życia ludzi. Według Joela Dinersteina nie inaczej było w Ameryce między dwiema wojnami światowymi - epoce zwanej czasem erą maszyn - kiedy innowacyjne formy muzyki i tańca pomogły nowo zurbanizowanej populacji poradzić sobie z rosnącą mechanizacją współczesnego życia.
Wielkie spektakle, takie jak Ziegfeld Follies i filmy Busby'ego Berkeleya, uchwyciły amerykański etos masowej produkcji, z chórzystkami jako trybikami tych szybkich, płynnych pojazdów przyjemności. Jednak to kultura afroamerykańska, jak twierdzi Dinerstein, ostatecznie zapewniła środki estetycznej adaptacji do przyspieszonego tempa nowoczesności. Czerpiąc z dziedzictwa zaangażowania i oporu wobec zmian technologicznych, z głębokimi korzeniami w zachodnioafrykańskim tańcu i muzyce, czarni artyści opracowali nowe formy kulturowe, które miały na celu humanizację maszyn.
W Balladzie o Johnie Henrym, epickim toaście Shine i niezliczonych bluesowych piosenkach, Afroamerykanie po raz pierwszy podjęli wyzwanie industrializacji. Muzycy jazzowi czerpali z symbolu pociągu w ramach tej tradycji, aby stworzyć zestaw motywów dźwiękowych i rytmów pochodzących z pociągów, wykorzystując mechaniczną moc do form kulturowych.
Tap dance i lindy hop przeniosły estetykę maszyny na ludzkie ciało, podczas gdy nowa sekcja rytmiczna big bandu swingowego naśladowała industrialny krajobraz dźwiękowy północnych miast. Zdaniem Dinersteina zdolność tych artystycznych innowacji do replikowania nieodłącznych cech maszyny - szybkości, mocy, powtarzalności, płynności, precyzji - pomaga wyjaśnić zarówno ich ogromną popularność, jak i funkcję społeczną w amerykańskim życiu.
