Oryginalny tytuł:
The Ancient Near East in the Nineteenth Century: III. Fantasy and Alternative Histories
Zawartość książki:
Na początku XIX wieku niewiele wiedziano o starożytnym Bliskim Wschodzie poza tym, co zachowało się w Biblii i literaturze klasycznej. Pod koniec XIX wieku nastąpiła niesamowita transformacja: podstawowy zarys historii starożytnego Bliskiego Wschodu został zrozumiany, a kultura materialna regionu była rozpoznawalna dla ogółu społeczeństwa. To trzytomowe studium bada różne sposoby, w jakie niespecjaliści napotkali starożytny Egipt, Mezopotamię i Ziemię Świętą oraz w jaki sposób czerpali i budowali znaczenie z tych odkryć. McGeough podważa uproszczony pogląd, że doświadczenie starożytnego Bliskiego Wschodu było wyłącznie kwestią "inności" i pokazuje, w jaki sposób różni ludzie twierdzili, że Bliski Wschód jest ich własną przestrzenią oraz w jaki sposób rysowano powiązania między światem starożytnym a współczesnym.
Tom III dowodzi, że fikcja i fantazja odgrywają ważną rolę w ustalaniu oczekiwań dotyczących przeszłości. Zmieniająca się wrażliwość na realizm w sztuce oznaczała, że wyimaginowane wizje zostały naładowane archeologiczną estetyką. Malarstwo orientalistyczne oferowało pozornie realistyczne spojrzenia na starożytne życie. Sztuki sceniczne i opery wykorzystywały starożytny Bliski Wschód do przedstawień, które zgłębiały współczesne zagadnienia. Historie o mumiach ewoluowały od humorystycznych opowieści o podróżach w czasie do horrorów zakorzenionych w lękach przed materializmem, a powieści przygodowe rozważały obowiązki i niebezpieczeństwa imperium.
Wraz z tymi wyraźnie fikcyjnymi sposobami myślenia o przeszłości, XIX wiek przyniósł wzrost popularności myślenia ezoterycznego. Ludzie oferowali alternatywne wersje starożytnej historii, wyobrażając sobie, że starożytne praktyki religijne trwają do dziś, poprzez tajne stowarzyszenia, takie jak masoni i różokrzyżowcy, lub w nowych ruchach mormonizmu i teozofii. Tom III kończy się analizą interpretacji Bliskiego Wschodu zaproponowanych przez Zygmunta Freuda i H. P. Lovecrafta, pokazując, w jaki sposób te dwie postacie wpłynęły na późniejsze popularne doświadczenia starożytnego Bliskiego Wschodu.
