Soczewkowanie grawitacyjne: Silne, Słabe i Mikro: Szwajcarskie Towarzystwo Astrofizyki i Astronomii

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Gravitational Lensing: Strong, Weak and Micro: Swiss Society for Astrophysics and Astronomy

Zawartość książki:

Obserwacja w 1919 roku przez A. S.

Eddingtona i współpracowników grawitacyjnego odbicia światła przez Słońce udowodniła jedno z wielu przewidywań Ogólnej Teorii Względności Einsteina: Słońce było pierwszym przykładem soczewki grawitacyjnej. W 1936 roku Albert Einstein opublikował artykuł, w którym zasugerował, że gwiazdy są soczewkami grawitacyjnymi. Rok później Fritz Zwicky wskazał, że galaktyki działałyby jako soczewki znacznie częściej niż gwiazdy, a także podał listę możliwych zastosowań, jako sposób na określenie zawartości ciemnej materii w galaktykach i gromadach galaktyk.

Dopiero w 1979 roku D.

Walsh, R. F.

Carswell i R. J. Weymann przedstawili pierwszy przykład pozagalaktycznej soczewki grawitacyjnej, obserwując odległy kwazar QSO 0957+0561.

Kilka lat później wykryto pierwszą soczewkę pokazującą obrazy w postaci łuków. Teoria, obserwacje i zastosowania soczewkowania grawitacyjnego stanowią jedną z najszybciej rozwijających się gałęzi astrofizyki. Grawitacyjne zniekształcenie światła generowane przez koncentrację masy wzdłuż ścieżki światła powoduje magni- cję, mnogość i zniekształcenie obrazów oraz opóźnia propagację tonu z jednej linii wzroku względem drugiej.

Ogromna ilość pracy naukowej wykonanej w ciągu ostatniej dekady nad soczewkowaniem grawitacyjnym wyraźnie ujawniła jego już znaczący i szeroki wpływ oraz potencjał dla przyszłych zastosowań astrofizycznych.