Slaughter City

Opinie czytelników

Recenzentka uważa, że „Slaughter City” Naomi Wallace ma mniejszy wpływ niż jej poprzednie dzieło „The Trestle at Pope Lick Creek”. Chociaż postacie są dobrze rozwinięte i kreatywne, próba poruszenia zbyt wielu złożonych tematów w sztuce prowadzi do braku skupienia i więzi emocjonalnej. Ponadto wymagania techniczne produkcji sprawiają, że jest ona kosztowna i trudna do skutecznego wystawienia.

⬤ Dobrze rozwinięte i wiarygodne postacie
⬤ oryginalne i kreatywne charakteryzacje
⬤ potencjał na wspaniałe monologi przesłuchań.

⬤ Próby poruszenia zbyt wielu tematów prowadzą do rozproszenia uwagi
⬤ emocjonalny związek z postaciami jest zagrożony
⬤ drogie i skomplikowane elementy produkcji
⬤ historia nie utrzymuje się sama.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Zawartość książki:

"To nie tylko krwawa sceneria rzeźni sprawia, że Royal Shakespeare Company's SLAUGHTER CITY jest niezwykle mięsistą (wybaczcie to wyrażenie) nową sztuką. Amerykańska pisarka Naomi Wallace, łącząc kwestie klasowe, rasowe i dynamiki pracy z surrealistyczną estetyką tak nieuchwytną, jak jej polityka jest prosta, wykazuje chęć podjęcia tematów, które kiedyś były traktowane przez Clifforda Odetsa i Sophie Treadwell.

W dzisiejszych czasach takie tereny pozostawia się filmom - między innymi Blue Collar Paula Schradera - ale puls pisarstwa Wallace jest z teatru i dla teatru. Być może nie jest to najbardziej przyjazny dla publiczności głos, ale nawet jej nieprzejrzystość przyciąga uwagę".

Matt Wolf, Variety.

"SLAUGHTER CITY Naomi Wallace, który ma swoją premierę w The Pit, to dziwna i fascynująca sztuka, która łączy dwa elementy amerykańskiej tradycji - radykalny i mistyczny. Jeśli kogoś mi przypomina, to Walta Whitmana, który pisał o "zuchwałości wolności" i potrzebie uwolnienia się Ameryki od antydemokratycznej europejskiej przeszłości.

Na poziomie radykalnym sztuka jest namiętnym protestem przeciwko wyzyskowi...

... sztuka ma pasję, poezję i dziką dziwność. Wallace pisze również bardzo skuteczne sceny indywidualne...

Najbardziej dopingująca ze wszystkich jest odważna próba Wallace'a przedefiniowania dramatu politycznego w kategoriach feministycznego surrealizmu".

Michael Billington, The Guardian.