Samotne ja: Darwin i samolubny gen

Opinie czytelników

Książka przedstawia silną krytykę redukcjonistycznych poglądów na ewolucję, szczególnie ukierunkowaną na perspektywy wybitnych postaci, takich jak Dawkins i Dennett. Midgley skutecznie argumentuje za bardziej zniuansowanym rozumieniem ludzkiej tożsamości i złożoności ewolucji. Recenzje chwalą jej jasność i wnikliwość, zwracając uwagę na przystępność i znaczenie książki we współczesnych dyskusjach filozoficznych.

⬤ Przejrzyście napisana
⬤ inteligentna i znacząca
⬤ skutecznie krytykuje redukcjonistyczne poglądy
⬤ dostępna dla szerszej publiczności
⬤ aktualne badanie złożonych kwestii filozoficznych wokół ewolucji
⬤ chwalona za jasność i umiejętność przebicia się przez współczesny naukowy spin.

Niektórzy recenzenci zauważają, że książka nie oferuje nowych pomysłów wykraczających poza poprzednie prace Midgleya; może odzwierciedlać konsolidację istniejących poglądów zamiast rozwijać nowe perspektywy.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Solitary Self: Darwin and the Selfish Gene

Zawartość książki:

Znana filozof Mary Midgley bada naturę naszej moralnej konstytucji, aby zakwestionować pogląd, który redukuje ludzką motywację do interesu własnego.

Midgley przekonująco argumentuje, że proste, jednostronne opisy ludzkich motywów, takie jak tendencja "samolubnego genu" w najnowszej myśli neodarwinowskiej, mogą być pouczające, ale zawsze są nierealistyczne. Pokazuje, że taka schludność nie może być narzucona ludzkiej psychologii.

Powraca do oryginalnych pism Darwina, by pokazać, że redukcyjny indywidualizm, który obecnie przedstawiany jest jako darwinizm, nie wywodzi się od Darwina, ale z szerszej, hobbesowskiej tradycji oświeceniowego myślenia. Ujawnia ona hipotezę samolubnych genów jako kulturową naleciałość, której po prostu nie widać w naturze. Heroiczna niezależność nie jest realistycznym celem dla Homo sapiens.

Jesteśmy, jak zauważył Darwin, ziemskimi organizmami, stworzonymi do ciągłej interakcji ze sobą nawzajem i ze złożonymi ekosystemami, których jesteśmy maleńką częścią. Dla nas więzi są nie tylko ograniczeniami, ale także liniami życia.