
Ruse and Wit: The Humorous in Arabic, Persian, and Turkish Narrative
Eseje w Ruse and Wit szczegółowo analizują szeroką gamę tekstów (od nonsensownej prozy, po poezję, podniecające anegdoty, budujące sztuki teatralne i satyrę dziennikarską), które obejmują najlepszą część tysiąclecia humorystycznego i satyrycznego pisania w świecie islamu, od klasycznego arabskiego po średniowieczny i współczesny perski oraz osmański turecki (a także współczesną grekę).
Uznając znaczące elementy ciągłości w humorze w różnych językach, rozbieżnych okresach i odmiennych regionach geograficznych, autorzy nie stronili od tego, co szczególne i specyficzne. Patrząc zbiorczo, ustalenia przedstawione w zebranych tutaj esejach podkreślają przekonanie, że humor, o czym świadczy arabska, perska i turecka narracja, jest zjawiskiem modulowanym kulturowo, które wymaga zbadania w odniesieniu do jego ram historycznych i które z kolei komunikuje tyle samo o tych, którzy produkowali humor, co o tych, którzy go lubili.