Hafiz i jego współcześni: Poezja, wydajność i patronat w czternastowiecznym Iranie

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

Hafiz and His Contemporaries: Poetry, Performance and Patronage in Fourteenth Century Iran

Zawartość książki:

Pomimo swojej znaczącej obecności w przednowoczesnych perskich listach, Shams al-Din Muhammad Hafiz z Shiraz (zm. 1390) pozostaje dla wielu nieuchwytną i nieprzejrzystą postacią. Aby spojrzeć za hiperbolę, która otacza poezję Hafiza i przeniknąć quasi-hagiograficzny film, który przesłania samego poetę, ta książka próbuje kontekstualizacji Hafiza, która jest jednocześnie społeczno-polityczna, historyczna i literacka. Tutaj ghazale Hafiza (krótkie, monorymowe, szeroko miłosne wiersze liryczne) są odczytywane porównawczo z podobnymi tekstami skomponowanymi przez jego mniej badanych rywali w hiper konkurencyjnym, naśladowczym i głęboko intertekstualnym środowisku XIV-wiecznego Shirazu. Wprowadzając poezję liryczną Hafiza w produktywny, szczegółowy dialog z poezją kontrhegemonicznego satyryka Ubayda Zakaniego (zm. 1371) i zmarginalizowanej Jahan-Malik Khatun (zm. po 1391).

Najbardziej płodna poetka przednowoczesnego Iranu), nasze rozumienie tego najbardziej ikonicznego etapu w rozwoju perskiego ghazalu zostaje zakłócone i otwierają się nowe drogi do literackich poszukiwań.

Wykraczając poza szczególne środowisko Szirazu, niniejsze studium ponownie ocenia miejsce Hafiza w perskim kanonie poetyckim, czytając jego wiersze obok tych stworzonych przez profesjonalnych poetów w innych głównych ośrodkach perskiej działalności literackiej, którzy cieszyli się porównywalną sławą w XIV wieku. Uznanie estetycznych osiągnięć jego współczesnych nie umniejsza splendoru Hafiza, a raczej zmusza nas do zaakceptowania faktu, że Hafiz był tylko jednym z członków grupy poetów, którzy walczyli o światło reflektorów w konkurujących, często przecinających się sieciach mecenatu i recepcji, które ułatwiały intensywną wymianę kulturalną między miastami post-mongolskiego Iranu i Iraku.

Ghazale Hafiza, charakteryzujące się świadomą i celową hybrydycznością, dwuznacznością i polisemią, są wytworem twórczego umysłu skłonnego do eksperymentowania z gatunkiem. Choć w żaden sposób nie staramy się zaprzeczyć mistycznej warstwie perskiego ghazalu w jego XIV-wiecznej manifestacji, niniejsze studium podkreśla dworski i profaniczny wymiar tej formy i postrzega Hafiza przez trzeźwy obiektyw, zwracając szczególną uwagę na jego dynamiczną rolę w sercu tętniącej życiem społeczności poetyckiej, która była jednocześnie zaciekle lokalna i odważnie kosmopolityczna.