Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje kompleksowe badanie sztuki operacyjnej i radzieckich operacji głębokich, śledząc jej rozwój od rosyjskiej wojny domowej do II wojny światowej, poparte obszernymi źródłami z pierwszej ręki.
Zalety:⬤ Dokładnie zbadana z szeroką perspektywą historyczną
⬤ wykorzystuje nowo odkryte i znaczące źródła z pierwszej ręki
⬤ prawdopodobnie będzie ostatecznym opisem dla naukowców zajmujących się historią wojskowości.
Wady:Nie nadaje się dla zwykłych czytelników ze względu na niszowy charakter i dogłębność badań.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Russian Way of War: Operational Art, 1904-1940
Zawartość książki:
W pierwszej połowie XX wieku zarówno carska Rosja, jak i jej następca, Związek Radziecki, stanęły przed problemem prowadzenia operacji wojskowych z udziałem masowych armii wzdłuż szerokich frontów, co jest cechą charakterystyczną nowoczesnej wojny. Pomimo różnic ideologicznych i technologicznych między tymi dwoma reżimami, oba dążyły do teorii, która stała się znana jako sztuka operacyjna - ten poziom działań wojennych, który łączy cele strategiczne z rzeczywistymi działaniami bojowymi.
Od wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905, przez I wojnę światową, wojnę domową, aż do przedednia II wojny światowej, nowoczesna sztuka operacyjna wyrosła z teoretycznych spekulacji niewielkiej grupy oficerów i stała się kluczowym elementem radzieckiej sztuki wojennej. W tym pierwszym kompleksowym podejściu do tematu Richard Harrison pokazuje, w jaki sposób ta teoria pojawiła się i rozwinęła, aby - pomimo radykalnie odmiennych warunków politycznych i poziomów technologii - stać się kluczową dla zwycięstwa Armii Czerwonej nad Niemcami w II wojnie światowej.
Śledząc zarówno ciągłość, jak i rozbieżności między armią imperialną i czerwoną, Harrison analizuje, na podstawie pism teoretycznych i wyników na polu bitwy, rozwój tak istotnych operacyjnie zjawisk, jak „front” (grupa armii), kolejne operacje i głębokie operacje, które polegały na samolotach i zmechanizowanych formacjach w celu penetracji trudnych do pokonania systemów obronnych, które charakteryzowały tak dużą część I wojny światowej.
Opierając się na szerokiej gamie źródeł, w tym pamiętnikach, pracach teoretycznych i materiałach z rosyjskich archiwów wojskowych (wiele z nich zaprezentowano tutaj po raz pierwszy), Harrison śledzi debaty w armii rosyjskiej i radzieckiej, które angażowały takich teoretyków jak Nieznamow, Szwejkin, Triandafiłow i Isserson. Rezultatem końcowym jest wzorowa wojskowa historia intelektualna, która pomaga oświetlić krytyczny element „rosyjskiego sposobu prowadzenia wojny”.
