Realm of Giants: Dark Steampunk Fantasy
Novak. Zemer. Akar. Tzel. Vagabond Bard.
Przez całe życie nosiłem wiele imion i przypuszczam, że wszystkie dobrze do mnie pasowały. Kto by pomyślał, że złoczyńca to imię, które najlepiej do mnie pasuje?
Kilka miesięcy po wydarzeniach z "Wiecznej maszyny" Novak prowadzi ekspedycję do odległego Królestwa Olbrzymów, krainy pełnej smoków i niebezpiecznych tajnych stowarzyszeń, które już upatrzyły sobie Iverbourne.
Umysł Novaka jest nastawiony na jedną rzecz, przeciwstawienie się biegowi Śmierci, ale gdy spotyka nowych wrogów, odnajduje rodzinę i siebie, zaczyna zadawać sobie ważne pytanie.
Czy przeciwstawienie się Śmierci jest warte kosztu człowieczeństwa?
Nigdy nie byłeś wart jej serca. Nigdy nie byłeś wart serca Alvisa. Zawiodłeś Savira. Dlaczego wciąż trzymasz się tych uczuć? Teserca, żadne z nich nie troszczy się o ciebie. Onełamią cię i czyniąsłabym." Tzel beszta mnie za moją żałosną egzystencję, za to, że nie robię więcej, za to, że zawodzę we wszystkim, co robię.
"Moja wina, mój błąd, mój błąd, mój błąd, mój błąd, mój potwór, mój błąd".
Ktoś szepcze, szepcze, szepcze, spraw, żeby to się skończyło, ZRÓB TO ZATRZYMAJ.
To nie jest Tzel pouczanie mnie, jego tu nie ma. Kto mówi?
Zaskakuję, gdy delikatna jadeitowa dłoń spoczywa na moim ramieniu, szybko się odsuwa.
Czuły głos Viv przywiązuje mnie do siebie. "Mogę cię przytulić? "mruczy, a ja kiwam głową, jej pytanie uspokaja zaskoczone mrówki pod moją skórą. Siada obok mnie, a następnie przyciąga moje połamane ciało do swojej klatki piersiowej i pieści mój policzek, podczas gdy ja nadal się rozpadam. Owijam ramiona wokół jej grubych piersi i trzymam się jej kurczowo.
Jej dotyk nie jest odrażający ani nie wywołuje ciarki na skórze, jest przyjazny i jest czymś, czego potrzebuję.
"Nigdy jej nie powiedziałam - mówię z trudem, dławiąc się słowami i śluzem. Jeszcze bardziej chowam twarz w jej pokrytej futrem i wełną klatce piersiowej. "Nigdy jej nie powiedziałem, dlaczego tak źle nawaliłem".
Viv kołysze mnie delikatnie w ramionach, jej głos jest niski. "Ona wiedziała, Novak. Wiedziała, jak bardzo ją kochałeś. Mimo że cię kochała, chciała zrobić coś dobrego ze swoim życiem. Nie chciała już być Strażniczką Śmierci, a to było większe od was obojga.
"Ona nie wróci, prawda? "Mrużę oczy z żalu, patrząc na jej poplamioną łzami twarz, ciemne, orzechowe brwi marszczące jej idealną skórę.
"Nie, nie sądzę." Jej długie palce spoczywają na moich brwiach, a smutny uśmiech wykrzywia jej czerwone usta. "Chcesz wiedzieć? ".
Kontempluję jej spokojne słowa. Nie, nie sądzę.
