Praca miłości

Opinie czytelników

„Love's Labor Is Never Lost” Gillian Rose to głęboko osobisty i filozoficzny pamiętnik odzwierciedlający miłość, smutek i śmiertelność podczas jej walki z rakiem. Książka łączy w sobie intensywne emocje z filozoficznym dyskursem, urzekając czytelników swoją elokwentną prozą, jednocześnie rzucając im intelektualne wyzwanie.

Pamiętnik jest prowokujący do myślenia i pięknie napisany, łącząc osobistą narrację z filozoficznymi spostrzeżeniami. Wielu czytelników uważa go za emocjonalnie wzruszający i inspirujący, z fragmentami, które głęboko rezonują. Oferuje unikalne spojrzenie na życie i śmierć, a także jest przystępna dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z filozofią. Czytelnicy doceniają ujmującą postać autorki i głębię jej refleksji.

Niektórzy czytelnicy uważają, że filozoficzne elementy stanowią wyzwanie i są trudne do zrozumienia, co wymaga uważnej lektury. Ton może być czasami postrzegany jako zbyt intensywny lub pozbawiony humoru. Istnieje przekonanie, że książka nie jest tak filozoficznie rygorystyczna, jak oczekiwano, co prowadzi do mieszanych uczuć co do jej wartości jako dyskursu filozoficznego.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Love's Work

Zawartość książki:

Love's Work to jednocześnie pamiętnik i dzieło filozoficzne. Napisana przez angielską filozofkę Gillian Rose, gdy umierała na raka, jest to książka zarówno o zawodności, jak i trwałości miłości, która staje się prawdziwa i trwała poprzez ciągłe liczenie się z własnymi ograniczeniami.

Rose spogląda wstecz na swoje dzieciństwo, komplikacje związane z rozwodem rodziców i dysleksją, a także głębokie i podzielone uczucia dotyczące tego, co to znaczy być Żydem. Opowiada historie kilku przyjaciół, na których również ciąży wyrok śmierci.

Z niekiedy sprzecznych punktów widzenia jej własnej opowieści i opowieści jej przyjaciół, stara się wypracować (stara się, ponieważ praca nigdy nie może być kompletna - bycie żywym oznacza bycie niekompletnym) charakterystyczne spojrzenie na życie, takie, które odda sprawiedliwość naszej tęsknocie zarówno za autonomią, jak i za połączeniem z innymi. Z dowcipną samoświadomością („Jestem wysoce wykwalifikowana w nieszczęśliwych romansach”, pisze Rose, „Mój najwcześniejszy nieszczęśliwy romans był z Royem Rogersem”) i z niepokojącą mądrością („Żyć, kochać, to ponieść porażkę”), Rose napisała piękny, czuły, twardy i misternie wykonany zestaw przetrwania wypełniony niezbędnymi, ale bez odpowiedzi pytaniami.