Poza czasem: Pożądanie w kinie atemporalnym

Opinie czytelników

W „Out of Time” Todd McGowan przedstawia dogłębną eksplorację psychoanalitycznej teorii filmu, koncentrując się w szczególności na koncepcji czasu w filmie i jego związku ze współczesną myślą filozoficzną. Książka łączy teoretyczne spostrzeżenia ze szczegółowymi analizami filmowymi, ilustrując, w jaki sposób filmy mogą stanowić wyzwanie i źródło informacji dla teoretycznych perspektyw.

Książka zawiera przemyślane i zawiłe analizy różnych filmów, z powodzeniem łącząc tematy estetyczne i polityczne. Oferuje unikalne spojrzenie na czas, które może zmienić rozumienie siebie i społeczeństwa. Integracja różnych filmów zwiększa głębię analizy. Książka jest wysoce zalecana zarówno dla filmoznawców, jak i teoretyków psychoanalizy.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać dyskusje teoretyczne za złożone lub trudne, zwłaszcza jeśli nie są zaznajomieni z koncepcjami psychoanalitycznymi lub filozoficznymi.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Out of Time: Desire in Atemporal Cinema

Zawartość książki:

W książce Out of Time Todd McGowan za punkt wyjścia przyjmuje pojawienie się w kinie estetyki temporalnej, która powstała w odpowiedzi na erę cyfrową. Łącząc rozwój kina z aktualnymi debatami w filozofii, McGowan twierdzi, że filmy, które zmieniają relację widza do czasu, stanowią nowy tryb filmowy: kino atemporalne.

W kinie atemporalnym formalne zniekształcenia czasu wprowadzają widzów w alternatywny sposób doświadczania egzystencji w czasie - lub, dokładniej, sposób doświadczania egzystencji poza czasem. McGowan czerpie ze współczesnej psychoanalizy, w szczególności Jacquesa Lacana, aby argumentować, że kino atemporalne rozwija się zgodnie z logiką psychoanalitycznego pojęcia popędu, a nie pożądania, które tradycyjnie było przewodnią koncepcją psychoanalitycznych studiów filmowych.

Pomimo różnorodności tematycznej, filmy te zniekształcają czas chronologiczny ze wspólną motywacją: ujawnieniem logiki powtórzenia. Podobnie jak psychoanaliza, McGowan twierdzi, że tryb atemporalny umiejscawia przyjemność w objęciu powtarzalności, a nie w poszukiwaniu nowego i innego.