Poezja Algernona Charlesa Swinburne'a - tom IX: Heptalogia, czyli Siedem przeciw rozsądkowi. Czapka z siedmioma dzwoneczkami

Oryginalny tytuł:

The Poetry of Algernon Charles Swinburne - Volume IX: The Heptalogia, or the Seven Against Sense. A Cap with Seven Bells

Zawartość książki:

Algernon Charles Swinburne urodził się 5 kwietnia 1837 roku w Londynie, w zamożnej rodzinie z Northumbrii. Kształcił się w Eton i Balliol College w Oksfordzie, ale nie ukończył studiów.

W 1860 r. Swinburne opublikował dwa wierszowane dramaty, ale swój pierwszy sukces literacki odniósł w 1865 r. dzięki Atalancie w Kalydonie, napisanej w formie klasycznej greckiej tragedii.

W następnym roku "Poems and Ballads" przyniosły mu natychmiastowy rozgłos.

Był teraz utożsamiany z "nieprzyzwoitymi" tematami i zasadą sztuki dla sztuki. Chociaż po tym sukcesie wydał wiele dzieł, jego popularność i reputacja wśród krytyków spadły.

Najważniejsze cechy twórczości Swinburne'a to intensywny liryzm, misternie rozbudowane i sugestywne obrazy, wirtuozeria metryczna, bogate wykorzystanie asonansów i aliteracji oraz odważne, złożone rytmy. Swinburne był mały, wątły i nękany przez kilka innych dziwactw budowy ciała i temperamentu. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XIX wieku nadmiernie pił i był podatny na wypadki, w wyniku których często był posiniaczony, zakrwawiony lub nieprzytomny.

Aż do czterdziestki cierpiał na sporadyczne upadki fizyczne, które wymagały przeprowadzki do domu rodziców na czas rekonwalescencji. Przez całą swoją karierę Swinburne publikował również wartościowe krytyki literackie. Jego głęboka znajomość literatury światowej przyczyniła się do powstania stylu krytycznego bogatego w cytaty, aluzje i porównania.

Jest szczególnie znany z wnikliwych studiów nad elżbietańskimi dramaturgami oraz wieloma angielskimi i francuskimi poetami i powieściopisarzami. Był także znanym eseistą i autorem dwóch powieści.

W 1879 roku przyjaciel i agent literacki Swinburne'a, Theodore Watts-Dunton, interweniował w czasie, gdy Swinburne był niebezpiecznie chory. Watts-Dunton odizolował Swinburne'a w podmiejskim domu w Putney i stopniowo odzwyczaił go od alkoholu, dawnych towarzyszy i wielu innych nawyków. Większość jego poezji z tego okresu może być gorsza, ale niektóre wiersze są wyjątkowe: "Nad Morzem Północnym", "Wieczór na Broads", "Nympholept", "Jezioro Gaube" i "Neap-Tide".

Swinburne przeżył kolejne trzydzieści lat z Watts-Duntonem.

Odmówił on przyjaciołom Swinburne'a dostępu do niego, kontrolował pieniądze poety i ograniczał jego działalność. Często mówi się, że "uratował człowieka, ale zabił poetę". Algernon Charles Swinburne zmarł 10 kwietnia 1909 roku w wieku siedemdziesięciu dwóch lat.