Płaskie miejsce

Opinie czytelników

Książka jest głęboko osobistą i refleksyjną eksploracją traumy i natury, napisaną ze szczerością i lirycznym pięknem. Łączy w sobie wspomnienia, pisanie o naturze i badanie złożonych tematów psychologicznych związanych z doświadczeniami autora. Jednak niektórzy czytelnicy stwierdzili, że brakuje jej skupienia i spójności, czując, że próbowała objąć zbyt wiele tematów.

Szczere i odważne pisanie. Głęboka eksploracja traumy i natury. Przystępna i przemyślana proza. Sugestywne opisy płaskich krajobrazów. Unikalne spojrzenie na PTSD i osobistą historię. Wielu czytelników uznało ją za głęboko poruszającą i prowokującą do myślenia.

Niektórzy czytelnicy uważali, że książka jest chaotyczna i brakuje jej skupienia, próbując poruszyć zbyt wiele tematów bez głębi. Niektórzy byli rozczarowani i stwierdzili, że to strata czasu. Pojawiły się skargi, że jest to samolubna i mieszanka tematów, która minimalizuje wpływ każdego z nich.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Flat Place

Zawartość książki:

Surowy i radykalny, dziwny i urzekający - list miłosny do zapierających dech w piersiach płaskich terenów Wielkiej Brytanii, od Orford Ness po Orkady, i rozliczenie się z bolesnymi, ukrytymi historiami, które zawierają „Rozległy, wciągający, z przebiegłym humorem... Masud staje się ważną kronikarką osobistych i narodowych doświadczeń” Financial Times »Noreen Masud zgłębia głębię płaskich krajobrazów - ostro, subtelnie i bardzo poruszająco« Robert Macfarlane »Nawiedzająca i hojna, pięknie napisana - ta książka to dar« Preti Taneja »A Flat Place przypomina nam, że w najmniejszych gestach jest nadzieja« Sara AhmedNoreen Masud zawsze kochała płaskie tereny.

Jej najwcześniejszym wspomnieniem jest szerokie, płaskie pole widziane z tylnego siedzenia samochodu jej ojca w Lahore. Jako dorosła Brytyjka odkryła wiele innych płaskich krajobrazów, takich jak Orford Ness, Cambridgeshire Fens, Morecambe Bay czy Orkady. Te nagie, nawiedzone przestrzenie przypominają jej o płaskim miejscu wewnątrz miejsca stworzonego przez traumę.

Noreen cierpi na złożony stres pourazowy, będący produktem głęboko zaburzonego i niestabilnego dzieciństwa. To spłaszcza jej emocje, zaciera część jej pamięci i zabarwia jej świat niepokojem.

Podejmując pielgrzymkę po równinach Wielkiej Brytanii, szukając ukojenia i przynależności, splata swoje wrażenia ze świata przyrody z poezją, folklorem i historią, a także ze wspomnieniami z własnego wczesnego życia. Brytyjsko-pakistańskie dziedzictwo Noreen czyni ją częściowo outsiderką w tych kolonizatorach i kolonizowanych, spadkobiercach i wywłaszczonych. Tutaj przemoc kryje się pod fantazją o pasterskiej niewinności, a historie krzywd przeplatają się z uzdrawiającą mocą natury.

Tutaj, podobnie jak w jej własnej historii rodzinnej, jest wiele historii, które opierają się opowiedzeniu. Nieustraszenie podąża za tymi paradoksami przez płaskie, nawiedzone przestrzenie, które kocha, oferując zaskakująco dziwny, żywy i intymny opis ziemi pod jej stopami.