Pisać tak, jakby się już nie żyło

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają eksplorację procesów twórczych Kate Zambreno poprzez jej pracę, która odzwierciedla jej próby pisania o Hervé Guibercie. Książka porusza tematy pisania, fotografii i śmiertelności i może być postrzegana zarówno jako hołd dla Guiberta, jak i komentarz do tego, jak ewoluują narracje.

Proza jest wciągająca i prowokuje do myślenia, oferując autorefleksyjne spojrzenie na akt pisania. Eksploracja przez Zambreno przecięć między jej życiem a pracą Guiberta jest postrzegana jako intrygująca, z unikalnym głosem narracyjnym, który zapewnia poczucie znajomości i przyjaźni. Pierwsza część książki jest szczególnie interesująca.

Druga część książki, która służy jako dziennik do czytania, ma tendencję do powtarzania się i jest mniej oryginalna, często powtarzając pomysły już przedstawione w pracach Guiberta. Niektórzy czytelnicy uważają, że Zambreno bardziej koncentruje się na osobistych troskach niż na komentowaniu Guiberta, co może umniejszać ogólny wpływ.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

To Write as If Already Dead

Zawartość książki:

To Write as if Already Dead krąży wokół nieudanych prób Kate Zambreno napisania studium książki Herva Guiberta To the Friend Who Did Not Save My Life. W tym pamiętnikarskim, transgresyjnym dziele, pierwszym z cyklu napisanego w latach poprzedzających jego śmierć, Guibert z szybkością i intensywnością dokumentuje swoją diagnozę i dezintegrację z powodu AIDS oraz elegizuje postać opartą na Michelu Foucault.

Pierwsza połowa To Write as if Already Dead to nowela w stylu kryminału, poszukująca tajemniczego zniknięcia internetowej przyjaźni po intensywnym dialogu na temat anonimowości, imion, języka i więzi. Druga połowa, notatnik dokumentujący podwójną historię dwóch ciał pośród innej historycznej plagi, kontynuuje medytację nad przyjaźnią, samotnością, czasem, śmiertelnością, niepewnością, sztuką i literaturą.

W całym tym rygorystycznym, złośliwym, ekscytującym, nie do końca studium, Guibert pozostaje jako duchowy towarzysz. Zambreno, który od dekady przesuwa granice formy literackiej, bada jego metody, przyjmując je, oferując przenikliwe wyczucie energii i konfesyjnej siły twórczości Guiberta, odę do jego śliskiego, trudnego do sklasyfikowania gatunku. Książka pyta, jak kiedyś Foucault: "Czym jest autor?". " Zambreno nadaje temu pytaniu nową pilność, badając je poprzez niepokoje ery Internetu, etykę przyjaźni i "fakty ciała" choroby, ciąży i śmierci.