Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 11 głosach.
Oryginalny tytuł:
The First Apology, the Second Apology, Dialogue with Trypho, Exhortation to the Greeks, Discourse to the Greeks, the Monarchy of the Rule of God
Zawartość książki:
Justyn Męczennik jest znany jako wybitny apologeta II wieku. Podczas gdy Ojcowie Apostolscy, tacy jak św. Klemens Rzymski, św. Ignacy z Antiochii i św. Polikarp, zwracali się do członków chrześcijańskiej owczarni, św. Justyn jest uważany za pierwszego wybitnego obrońcę wiary chrześcijańskiej przed niechrześcijanami i wrogami Kościoła. Głównym źródłem niepewnych i skąpych danych chronologicznych dotyczących życia Justyna są jego własne pisma, dwie Apologie i Dialog z Tryfonem. Okoliczności prowadzące do jego nawrócenia są zapisane w pierwszych ośmiu rozdziałach Dialogu, a wydarzenia związane z jego śmiercią są opisane w Acta SS. Justini et Sociorum, autentycznym źródle z drugiej połowy II wieku. Historycy umiejscawiają jego narodziny na początku II wieku (ok. 100-110 r. n.e.) we Flawii Neapolis (dziś Nablus) w Samarii. Chociaż św. Epifaniusz nazywa go Samarytaninem, a on sam odnosi się do swojego ludu jako Samarytan, Justyn nie był Żydem ani pod względem rasy, ani religii. Jego rodzina pochodziła raczej z pogańskich i grecko-rzymskich rodów. Przybyli jako koloniści do Flavia Neapolis za panowania Tytusa (79-81 n.e.), syna Flawiusza Wespazjana (69-79), który zbudował to miasto i nadał jego mieszkańcom przywileje obywateli rzymskich.
Oczywiście rodzice Justyna dysponowali znacznymi środkami i mogli sobie pozwolić na zapewnienie synowi doskonałego wykształcenia w ówczesnej pogańskiej kulturze. Młody Justyn miał bystry umysł, był dociekliwy z natury i obdarzony palącym pragnieniem nauki. Starał się poszerzać swoją wiedzę poprzez liczne podróże. Kierowany wewnętrznym impulsem i głęboką skłonnością do filozofii, odwiedził szkoły stoików, perypatetyków, pitagorejczyków i platoników. Postanowił dotrzeć do prawdy.
Zdobycie doskonałej wiedzy o Bogu było jego największą i jedyną ambicją. Niezadowolony ze stoików i perypatetyków, mówi nam o znalezieniu tymczasowego spokoju w filozofii platoników: "postrzeganie rzeczy bezcielesnych całkiem mnie przytłoczyło, a platońska teoria idei dodała mi skrzydeł, tak że w krótkim czasie wyobraziłem sobie siebie jako mędrca. Tak wielka była moja głupota, że w pełni spodziewałem się natychmiast spojrzeć na Boga".
