Ostatni i pierwsi ludzie: Opowieść o bliskiej i dalekiej przyszłości

Opinie czytelników

Recenzje „Last and First Men” Olafa Stapledona prezentują złożony obraz książki, podkreślając jej ambitny zakres i filozoficzną głębię, jednocześnie odnosząc się do wymagającej prozy i przestarzałych elementów. Podczas gdy wielu czytelników uznało pomysły i wyobraźnię stojące za narracją za genialne i wizjonerskie, inni krytykowali jej powolność, gęste pisanie i rasowe stereotypy.

⬤ Ambitna narracja obejmująca miliardy lat i głębokie tematy filozoficzne.
⬤ Silne elementy wyobraźni i unikalne podejście do opowiadania historii.
⬤ Wpływowe dzieło science fiction, które wywarło wpływ na późniejszych pisarzy i idee.
⬤ Oferuje wgląd w ewolucję człowieka i kwestie społeczne.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali ją za satysfakcjonującą pomimo jej wyzwań, chwaląc jej głębię i prowokującą do myślenia treść.

⬤ Gęsty i nużący styl pisania, co sprawia, że dla wielu jest to powolna lektura.
⬤ Brak tradycyjnej fabuły i rozwoju postaci, co niektórzy czytelnicy uznali za mało angażujące.
⬤ Zawiera przestarzałe stereotypy rasowe i idee odzwierciedlające uprzedzenia z lat trzydziestych XX wieku.
⬤ Różne wydania, zwłaszcza „Millennium Edition”, zawierają przeróbki, które rozczarowały niektórych czytelników.
⬤ Wielu recenzentów zwróciło uwagę na liczne literówki i słabą edycję w niektórych wydaniach.

(na podstawie 101 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Last and First Men: A Story of the Near and Far Future

Zawartość książki:

Last and First Men: A Story of the Near and Far Future to powieść science fiction z gatunku "historii przyszłości", napisana w 1930 roku przez brytyjskiego pisarza Olafa Stapledona. Opisuje ona historię ludzkości od czasów współczesnych przez dwa miliardy lat i osiemnaście różnych gatunków ludzkich, z których nasz jest pierwszym i najbardziej prymitywnym.

Koncepcja historii Stapledona opiera się na Dialektyce Heglowskiej, podążając za powtarzającym się cyklem z wieloma różnymi cywilizacjami powstającymi i powracającymi do dzikości na przestrzeni milionów lat, ale jest to także jeden z postępów, ponieważ późniejsze cywilizacje wznoszą się na znacznie większe wyżyny niż pierwsze. Książka wyprzedza naukę o inżynierii genetycznej i jest wczesnym przykładem fikcyjnego superumysłu; świadomości złożonej z wielu połączonych telepatycznie jednostek.

Kontrowersyjna część książki przedstawia ludzi, którzy w odległej przyszłości uciekają z umierającej Ziemi i osiedlają się na Wenus - w tym procesie całkowicie eksterminując jej rdzennych mieszkańców, inteligentny gatunek morski. Książka Stapledona została zinterpretowana przez niektórych jako przyzwolenie na takie międzyplanetarne ludobójstwo jako usprawiedliwiony akt, jeśli jest to konieczne dla przetrwania rasy, chociaż wielu stronników Stapledona zaprzeczyło, że taka była jego intencja, argumentując zamiast tego, że Stapledon po prostu pokazał, że chociaż ludzkość posunęła się naprzód na wiele sposobów w przyszłości, w gruncie rzeczy nadal posiadała taką samą zdolność do dzikości, jak zawsze.