Ostatni i pierwsi ludzie: Opowieść o bliskiej i dalekiej przyszłości

Opinie czytelników

Recenzenci wspólnie podkreślają, że „Ostatni i pierwsi ludzie” Olafa Stapledona to klasyczne dzieło science fiction o ogromnym zasięgu, eksplorujące spekulatywną historię ludzkości na przestrzeni miliardów lat. Choć jest chwalony za pomysłowe koncepcje, filozoficzną głębię i unikalny styl narracji, spotyka się również z krytyką za suchą prozę, brak tradycyjnych postaci i sporadyczne powolne tempo.

⬤ Rozległy i pomysłowy zakres eksplorujący przyszłą historię ludzkości.
⬤ Prowokujące do myślenia filozoficzne spostrzeżenia.
⬤ Uważana za klasykę science fiction, która wywarła wpływ na wiele późniejszych dzieł.
⬤ Porywające pomysły dotyczące ewolucji człowieka i cywilizacji.
⬤ Oferuje unikalne spojrzenie na ludzką kondycję i społeczeństwa na przestrzeni czasu.

⬤ Suchy i akademicki styl pisania, który może być nużący.
⬤ Brak rozwoju postaci i dialogów, przez co książkę czyta się jak podręcznik do historii.
⬤ Przestarzały język i koncepcje, przez co książka jest mniej przystępna dla współczesnych czytelników.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznają ją za żmudną, szczególnie w początkowych rozdziałach.
⬤ Czasami może wydawać się zbędna lub przeładowana szczegółami.

(na podstawie 39 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Last and First Men: A Story of the Near and Far Future

Zawartość książki:

Last and First Men: A Story of the Near and Far Future to powieść science fiction z gatunku "historii przyszłości", napisana w 1930 roku przez brytyjskiego pisarza Olafa Stapledona. Opisuje ona historię ludzkości od czasów współczesnych przez dwa miliardy lat i osiemnaście różnych gatunków ludzkich, z których nasz jest pierwszym i najbardziej prymitywnym.

Koncepcja historii Stapledona opiera się na Dialektyce Heglowskiej, podążając za powtarzającym się cyklem z wieloma różnymi cywilizacjami powstającymi i powracającymi do dzikości na przestrzeni milionów lat, ale jest to także jeden z postępów, ponieważ późniejsze cywilizacje wznoszą się na znacznie większe wyżyny niż pierwsze. Książka wyprzedza naukę o inżynierii genetycznej i jest wczesnym przykładem fikcyjnego superumysłu; świadomości złożonej z wielu połączonych telepatycznie jednostek.

Kontrowersyjna część książki przedstawia ludzi w odległej przyszłości, którzy uciekają z umierającej Ziemi i osiedlają się na Wenus, całkowicie eksterminując jej rdzennych mieszkańców, inteligentny gatunek morski. Książka Stapledona została zinterpretowana przez niektórych jako przyzwolenie na takie międzyplanetarne ludobójstwo jako usprawiedliwiony akt, jeśli jest to konieczne dla przetrwania rasy, chociaż wielu stronników Stapledona zaprzeczyło, że taka była jego intencja, argumentując zamiast tego, że Stapledon po prostu pokazał, że chociaż ludzkość posunęła się naprzód na wiele sposobów w przyszłości, w gruncie rzeczy nadal posiadała taką samą zdolność do dzikości, jak zawsze.