Ostatni i pierwsi ludzie

Opinie czytelników

Recenzje książki „Last and First Men” Olafa Stapledona podkreślają, że jest to mroczna, ciężka i wizjonerska eksploracja ewolucji ludzkości na przestrzeni miliardów lat. Wielu czytelników docenia jej błyskotliwość pod względem zakresu i wyobraźni, choć wskazują również na znaczące problemy z czytelnością i niepokojące wątki rasowe. Brak postaci i fabuły w książce, a także jej długie i nużące fragmenty, spotkały się z mieszanymi reakcjami, przy czym niektórzy czytelnicy docenili filozoficzną głębię, podczas gdy inni uznali ją za męczącą. Jakość wydania wydaje się być dla niektórych powodem do niepokoju, szczególnie w odniesieniu do błędów typograficznych i niepożądanych przeróbek w nowszych wersjach.

⬤ Wyjątkowa wyobraźnia i głębia w odkrywaniu przyszłości ludzkości.
⬤ Filozoficzne spostrzeżenia i refleksje na temat ludzkiej ewolucji i cywilizacji.
⬤ Wpływ na późniejszych pisarzy science fiction.
⬤ Oferuje unikalny styl narracji, który niektórzy uważają za wciągający.

⬤ Ciężka i nużąca proza, przez którą trudno przebrnąć.
⬤ Brak tradycyjnej fabuły i rozwoju postaci.
⬤ Obecność przestarzałych stereotypów rasowych i uprzedzeń.
⬤ Jakość nowszych wydań może być niższa, z błędami typograficznymi i niepożądanymi przeróbkami.

(na podstawie 101 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Last and First Men

Zawartość książki:

Last and First Men: A Story of the Near and Far Future to powieść science fiction z gatunku "historii przyszłości", napisana w 1930 roku przez brytyjskiego pisarza Olafa Stapledona. Opisuje ona historię ludzkości od czasów współczesnych przez dwa miliardy lat i osiemnaście różnych gatunków ludzkich, z których nasz jest pierwszym i najbardziej prymitywnym.

Koncepcja historii Stapledona opiera się na Dialektyce Heglowskiej, podążając za powtarzającym się cyklem z wieloma różnymi cywilizacjami powstającymi i powracającymi do dzikości na przestrzeni milionów lat, ale jest to także jeden z postępów, ponieważ późniejsze cywilizacje wznoszą się na znacznie większe wyżyny niż pierwsze. Książka wyprzedza naukę o inżynierii genetycznej i jest wczesnym przykładem fikcyjnego superumysłu; świadomości złożonej z wielu połączonych telepatycznie jednostek.

Kontrowersyjna część książki przedstawia ludzi, którzy w odległej przyszłości uciekają z umierającej Ziemi i osiedlają się na Wenus, całkowicie eksterminując jej rdzennych mieszkańców, inteligentny gatunek morski. Książka Stapledona została zinterpretowana przez niektórych jako przyzwolenie na takie międzyplanetarne ludobójstwo jako usprawiedliwiony akt, jeśli jest to konieczne dla przetrwania rasy, chociaż wielu stronników Stapledona zaprzeczyło, że taka była jego intencja, argumentując zamiast tego, że Stapledon po prostu pokazał, że chociaż ludzkość posunęła się naprzód na wiele sposobów w przyszłości, w gruncie rzeczy nadal posiadała taką samą zdolność do dzikości, jak zawsze.