Okrągłe schody autorstwa Mary Roberts Rinehart, beletrystyka, klasyka, tajemnica i kryminał

Opinie czytelników

Recenzje książki Mary Roberts Rinehart „The Circular Staircase” są w większości pozytywne, podkreślając wciągającą fabułę, wiarygodne postacie i dobrze skonstruowaną tajemnicę. Wielu czytelników docenia jej urok i zdolność autorki do utrzymywania ich w napięciu. Kilka recenzji wskazuje jednak na takie kwestie, jak przestarzałe postawy społeczne, szczególnie w odniesieniu do rasy, oraz pewne konwencje narracyjne, które mogą nie spodobać się współczesnym odbiorcom.

Czytelnicy chwalili książkę za przyjemny i łatwy w odbiorze styl, interesującą fabułę, dobrze rozwinięte postacie i wciągającą tajemnicę. Wielu zwróciło uwagę na humor autora i umiejętność tworzenia napięcia bez treści graficznych, dzięki czemu książka jest odpowiednia dla fanów klasycznych tajemnic. Pochwalono również formatowanie książki dla czytników cyfrowych.

Krytycy wspomnieli o obecności uprzedzeń rasowych odzwierciedlonych w postaciach, co może być odstręczające dla współczesnych czytelników. Ponadto niektórzy stwierdzili, że styl narracji i tempo są powolne, wraz z takimi kwestiami jak problemy z ciągłością i słabe zakończenie. Ogólnie rzecz biorąc, niektórzy czytelnicy uważali, że staroświeckie elementy książki mogą nie wszystkim przypaść do gustu.

(na podstawie 451 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Circular Staircase by Mary Roberts Rinehart, Fiction, Classics, Mystery & Detective

Zawartość książki:

Jest to historia o tym, jak panna w średnim wieku straciła rozum, opuściła swoich domowych bogów w mieście, wzięła umeblowany dom na lato poza miastem i została wplątana w jedną z tych tajemniczych zbrodni, które sprawiają, że nasze gazety i agencje detektywistyczne są szczęśliwe i dobrze prosperują.

Przez dwadzieścia lat było mi doskonale wygodnie; przez dwadzieścia lat miałam skrzynki okienne wypełnione na wiosnę, dywany wyniesione, markizy rozłożone, a meble pokryte brązowym płótnem; przez tyle samo lat żegnałam się z przyjaciółmi i po obejrzeniu ich spoconej hegiry, osiadłam w rozkosznej ciszy w mieście, gdzie poczta przychodzi trzy razy dziennie, a zaopatrzenie w wodę nie zależy od zbiornika na dachu. I wtedy ogarnęło mnie szaleństwo.

Kiedy patrzę wstecz na miesiące, które spędziłem w Sunnyside, zastanawiam się, że w ogóle przeżyłem. Widać na mnie ślady moich wstrząsających doświadczeń. Zrobiłam się bardzo siwa - Liddy przypomniała mi o tym zaledwie wczoraj, mówiąc, że odrobina błękitu w wodzie do płukania sprawiłaby, że moje włosy stałyby się srebrzyste, a nie żółtawo-białe.

Nienawidzę, gdy przypomina mi się o nieprzyjemnych rzeczach, więc jej odparłam. "Nie", powiedziałam ostro, "nie zamierzam używać rozjaśniacza w moim wieku, ani krochmalu".