Ojciec i syn: A Memoir

Opinie czytelników

Recenzje „Ojca i syna” Jonathana Rabana wyrażają mieszany odbiór książki. Przeplata ona doświadczenia autora po udarze mózgu z narracjami z życia jego ojca podczas II wojny światowej. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali relację Rabana z udaru za fascynującą, inni uważali, że skupienie się na jego ojcu odciągnęło uwagę od głównego tematu, prowadząc do książki, która była nierówna pod względem jakości i skupienia.

Książka oferuje fascynującą pierwszoosobową relację z udaru i powrotu do zdrowia Rabana, prezentując jego wnikliwe obserwacje dotyczące hospitalizacji i terapii. Czytelnicy docenili literacką jakość pisania Rabana i eksplorację jego osobistych doświadczeń. Zestawienie wojennych doświadczeń ojca z podróżą syna do zdrowia zostało zauważone przez niektórych jako godne uwagi osiągnięcie.

Kilku czytelników stwierdziło, że książce brakuje głębi w odniesieniu do relacji ojciec-syn, czując, że nie zbadano odpowiednio ich interakcji. Historyczne sekcje dotyczące ojca zostały opisane jako rozwlekłe i rozpraszające. W niektórych recenzjach krytykowano powierzchowne potraktowanie procesu rehabilitacji po udarze mózgu i postrzegany elitaryzm autora w jego interakcjach z personelem szpitala.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Father and Son: A Memoir

Zawartość książki:

Przejmujący pamiętnik o miłości, traumie i powrocie do zdrowia po zmieniającym życie udarze mózgu, połączony z mocnym opisem przeżyć ojca podczas II wojny światowej, autorstwa laureata nagrody National Book Critics Circle Award.

"Piękny, wciągający pamiętnik... Ostatnie dzieło Rabana jest wspaniałym osiągnięciem." --Ian McEwan, New York Times autor bestsellera Lessons.

W czerwcu 2011 roku, na kilka dni przed swoimi sześćdziesiątymi dziewiątymi urodzinami, Jonathan Raban zasiadał do kolacji ze swoją córką, kiedy odkrył, że nie może odłożyć noża do talerza. Później tej nocy, w szpitalu, lekarze potwierdzili to, co wszyscy podejrzewali: że doznał rozległego udaru krwotocznego, paraliżującego prawą stronę jego ciała. Gdy jego stan się ustabilizował, Raban rozpoczął dłuższy pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym, gdzie zapoznał się i starał się zaakceptować ograniczenia swojego nowego ciała - ponownie ucząc się chodzić i wchodzić po schodach, próbując się kąpać i ubierać, a także zastanawiając się, jak pisać, a nawet czytać.

W te strony wpleciona jest relacja z drugiej bitwy, którą jego własny ojciec stoczył w okopach podczas II wojny światowej. Dzięki intymnym listom, które jego rodzice wymieniali w tamtym czasie, Raban umieszcza rodzącą się miłość dwojga młodych ludzi w burzliwym krajobrazie różnych frontów wojny, od zaśmieconych amunicją plaż Dunkierki po przesiąknięte krwią ulice Anzio. Poruszając się między narracjami, jego i ich, Raban zręcznie bada ludzką zdolność przystosowania się do traumy, a także ciepło, siłę i humor, które trwają pomimo niej. Rezultatem jest "Ojciec i syn", potężna opowieść o żałobie, ale także o odporności.