Oh, Play That Thing

Opinie czytelników

Recenzje „Oh, Play That Thing” są mieszane, niektórzy czytelnicy doceniają żywy styl pisania i rozwój postaci, podczas gdy inni uważają, że jest to zagmatwana, trudna do naśladowania i rozczarowująca kontynuacja „A Star Called Henry”. Wielu czytelników zwraca uwagę na intensywne i interesujące tło historii osadzonej w latach 20. i Wielkim Kryzysie. Ogólnie rzecz biorąc, ci, którzy znają pierwszą książkę, często uważają, że nie dorównuje ona jej poziomem, powołując się na problemy z fabułą i spójnością postaci.

Żywe pisarstwo i humor Roddy'ego Doyle'a, angażujący rozwój postaci, skuteczny portret Ryczących lat dwudziestych i Wielkiego Kryzysu oraz kilka interesujących momentów w narracji, szczególnie z postacią Louisa Armstronga. Czytelnicy doceniają historyczną mieszankę Doyle'a i głębię rozpaczy uchwyconą w scenerii.

Wielu czytelników uznało fabułę za zagmatwaną i naciąganą, uważając, że brakuje jej wciągającej natury pierwszej książki i często opisywali ją jako styczną i trudną do naśladowania. Pojawiły się skargi, że postać Henry'ego Smarta stała się mniej czarująca i zbyt różna od jego pierwotnego portretu, a także kwestie dotyczące przepływu narracji i spójności.

(na podstawie 43 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Jest przystojnym mężczyzną z tablicą reklamową, za którą przechowuje bimber dla speakeasies z Lower East Side.

Wściekła, dzika, radosna muzyka grana przez mężczyznę z trąbką i krwawiącymi ustami o imieniu Louis Armstrong. Armstrong potrzebuje mężczyzny, białego mężczyzny, a mężczyzną, którego wybiera, jest Henry Smart.