Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Oryginalny tytuł:
From Peking to Mandalay
Zawartość książki:
Ta fascynująca podróż szczegółowo opisuje lokalne tradycje i cechy charakterystyczne Chin, które zniknęły. Dzięki opowieściom o mistycznych świątyniach i klasztorach, historiom 1000-letniego mnicha i obszarom, które nie są jeszcze dostępne dla nowoczesnej kolei lub samolotu, pisma Johnstona mogłyby z łatwością stać się inspiracją dla Lost Horizon Jamesa Hiltona. Johnston, który ostatecznie został wychowawcą cesarza chłopca, był urzędnikiem okręgowym i sędzią w Wei-hai-wei i miał dobre kwalifikacje, zarówno językowe, jak i wynikające z podróży po innych częściach Chin, do podjęcia wyprawy opisanej w niniejszej pracy. W 1902 roku podróżował przez Tongking, Yunnan, chińskie stany Shan i w dół Mekongu do Syjamu; a w 1904 roku odwiedził kilka prowincji wschodnich Chin, a nawet zbadał grób Konfucjusza i został przedstawiony siedemdziesiątemu szóstemu potomkowi w bezpośredniej linii wielkiego filozofa i świętego. Ostatnia i bardziej ambitna podróż rozpoczęła się w styczniu 1906 roku, a głównym celem autora było zbadanie księstw wschodniego Tybetu, a następnie udanie się na południe do Yunnan i Birmy. Zamiast wspinać się po Jangcy do Hankow i Ichang, pan Johnston podążył bardziej interesującą trasą kolejową Lu-han, którą umożliwiło ukończenie (kilka tygodni wcześniej) słynnego mostu na Żółtej Rzece. W ten sposób mógł dotrzeć do Hankow, 759 mil od stolicy, w trzy dni.
Podróż w górę rzeki, obok Ichang, jest oczywiście dobrze znana; w Wan-hsien wielka rzeka została opuszczona, dzielni żeglarze spłaceni, a podróż lądowa do Chengtu-fu rozpoczęta. Zarówno tu, jak i w innych miejscach, autor z satysfakcją odnotował jednolicie dobre zachowanie; nawet w Liang Shan, gdzie nieżyjąca już pani Bishop została napadnięta i poważnie poturbowana, zastał ludzi uporządkowanych i o dobrym usposobieniu. W Chengtu-fu i innych miejscach rzucono światło na niektóre z badań pana E. C. Babera, nie mniej interesującymi punktami, o których mowa, były świątynie i prehistoryczne jaskinie Chiating oraz cudowna fascynacja górą Omei, najwyższą przepaścią na świecie, z jej dziwnym zjawiskiem atmosferycznym w postaci lśniącej aureoli, "Chwały Buddy". Oczekuje się, że pielgrzymi otrzymają certyfikaty zapieczętowane na szczycie jako dowód odwiedzenia świętego miejsca; prawdopodobnie europejski pomysł wysyłania pocztówek z najwyższego klasztoru może ostatecznie zwyciężyć. W Ta-chien-lu autor musiał dokładnie rozważyć swoją dalszą trasę i ostatecznie, po napotkaniu dużego sprzeciwu ze strony lokalnych władz, zdecydował się zboczyć z drogi Batang i zbadać dolinę Yalong oraz górską drogę na południowy zachód od Ta-chienlu. Na tym odcinku trasy jego jedynymi poprzednikami byli M. Bonin i M. Amundsen.
Mieszkańcy tych okolic wydają się być Tybetańczykami, ponieważ między Cheto a Likiang w Yunnan - około miesiąca podróży - autor nie spotkał ani jednego Chińczyka, nawet język był całkowicie nieznany. W Muli, które wygląda dziwnie jak kawałek austriackiego Tyrolu, trasa kapitana H.R. Daviesa została przebyta, a europejskie skojarzenia zostały dodatkowo przywołane przez wspaniały śpiew mnichów w lamasterii, który przypomniał panu Johnstonowi Palestrinę. Nieco dalej na południe osiągnięto niezwykle ostry zakręt Jangcy, cechę geograficzną ujawnioną nauce dopiero w ciągu ostatnich dziesięciu lat. W Likiang spotkano francuskiego dżentelmena zajmującego się zakupem piżma, a stamtąd do Tali-fu i granicy birmańskiej jest dość dobrze wydeptany teren. Powrót pana Johnstona do Wei-hai-wei odbył się drogą morską. Jego znajomość języka chińskiego oraz dokładne przestudiowanie zagadnień etnologicznych i innych, a także rodzimej literatury, nadają jego notatkom szczególną wartość, której trudno byłoby przypisać badaniom zwykłego podróżnika, podczas gdy jego rozdział końcowy zawiera kilka niezwykle wyważonych i pouczających refleksji na temat stosunków między Chinami a narodami zachodnimi.
