Nuty do mojego akustycznego koszmaru

Opinie czytelników

Recenzje książki „Sheet Music To My Acoustic Nightmare” autorstwa Stephanie M. Wytovich podkreślają, że jest to naładowany emocjonalnie zbiór poezji, który zagłębia się w tematy bólu, traumy i wrażliwości. Czytelników przyciąga surowa szczerość i sugestywny charakter wierszy, które przedstawiają mroczne doświadczenia autorki i jej osobisty rozwój. Zbiór jest opisywany jako przystępny pomimo ciężkiej tematyki, z mieszanką mrożących krew w żyłach i podnoszących na duchu tonów.

⬤ Surowa i szczera eksploracja głębokich emocji i osobistych doświadczeń.
⬤ Przystępny styl pisania, nawet dla zwykłych czytelników poezji.
⬤ Porywający i urzekający, wywołujący emocjonalne reakcje.
⬤ Połączenie mrocznych i podnoszących na duchu tematów, ukazujących rozwój i refleksję.
⬤ Silny związek z tematami muzyki, duchowości i radzenia sobie z traumą.

⬤ Kolekcja zawiera ciężkie treści, które mogą nie być łatwe do strawienia dla wszystkich czytelników.
⬤ Mroczne tematy, w tym nadużywanie substancji odurzających i samookaleczanie, mogą być dla niektórych wyzwalające.
⬤ Ostry i intensywny styl może nie spodobać się każdemu, ponieważ podważa konwencjonalne normy poezji.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Sheet Music to My Acoustic Nightmare

Zawartość książki:

Opuść szyby, zetrzyj krew z policzka i podkręć muzykę. „Sheet Music to My Acoustic Nightmare” Stephanie M. Wytovich to zbiór pełen brudu i krwi, szałwii i trupów. Zawarte w nim wiersze to wyznania i hymny, ich historie to ostrożne przekomarzanie się duchów i grzeszników przy tequili w barze.

Te strony zawierają teksty do pięknej groteski, z której Wytovich jest znana, ale tutaj pisze z surową szczerością, której wcześniej nie widzieliśmy. Ten nowy kierunek zabiera czytelników do sal szpitalnych i łóżek śmierci, pokazuje maskę, którą raz po raz zdzierano z jej twarzy. W jej wierszach jest brutalność, która tnie tym samym nożem, o którym fantazjowała, jej krew i łzy mieszają się ze zwrotkami, gdy mówi o samobójstwie i znęcaniu się, złamanym sercu i zakochaniu.

Napisane w czasie, gdy droga była jej domem, wiersze te były śpiewane pod gwiazdami i wykrzykiwane w lesie, rzeźbione w drzewach. Są to rozbite butelki i niedopałki papierosów, nieświeża kawa i rozmazana szminka, każdy z nich jest własnym ostrzeżeniem, opowieścią o ostrożności.

Słuchaj ich uważnie.

Mogą uratować ci życie.