Apokaliptyczny manekin: definicja ciała jest pogrzebana

Opinie czytelników

The Apocalyptic Mannequin autorstwa Stephanie Wytovich to nawiedzony i żywy zbiór mrocznej poezji, który porusza tematy apokalipsy i kruchości ludzkości. Czytelnicy chwalą jej potężne obrazy, emocjonalną głębię i przystępny styl, pozwalający nawet tym, którzy dopiero zaczynają przygodę z poezją, głęboko zaangażować się w jej treść.

⬤ Żywe i intensywne obrazy, które wywołują silne reakcje emocjonalne.
⬤ Przystępny styl pisania, który rezonuje zarówno z entuzjastami poezji, jak i nowicjuszami.
⬤ Głęboka eksploracja mrocznych tematów związanych z apokaliptycznymi sceneriami i kondycją ludzką.
⬤ Szeroka gama wierszy, które zachowują spójność tematyczną.
⬤ Piękny i brutalny język, który robi wrażenie na czytelnikach.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali mroczne tematy i groteskowe obrazy za przytłaczające lub niepokojące.
⬤ Intensywność poezji może nie przypaść do gustu tym, którzy preferują lżejsze tematy lub style.
⬤ W kilku recenzjach wspomniano o konieczności czytania w małych dawkach ze względu na ciężar emocjonalny.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Apocalyptic Mannequin: The Definition of Body is Buried

Zawartość książki:

Nadszedł dzień zagłady, a Ziemia cierpi z każdym oddechem. Niezależnie od tego, czy chodzi o krach nuklearny, gniew Czterech Jeźdźców, wojnę z technologią, czy też konsekwencję naszych relacji z planetą, ludzkość jest pogrzebana i ukryta, nasze kości odsłonięte, nasze serca biją gdzieś w naszych świeżo poderżniętych gardłach.

Apokaliptyczny manekin The Apocalyptic Mannequin autorstwa Stephanie M. Wytovich to zbiór, który pozbawia nas cywilizacji i wrzuca czytelników w życie ocalałych. Zawarte w nim wiersze to niedostarczone listy, zalane łzami szepty i modlitwy bez odpowiedzi. To każde zmartwienie, gdy wysiadł prąd, i każdy dół w żołądku, który narastał podczas oglądania wiadomości w nocy. To tragedia i trauma, ale także żal i strach, strach przed tym, kto - lub co - żyje w nas, gdy wszystko zostanie nam odebrane.

Na tych stronach zęby potworów sąsiadują z wyblakłymi fotografiami rodziny i przyjaciół, a Wytovich jest zarówno lekarzem, jak i położną, zarówno sędzią, jak i ławą przysięgłych, wiecznie przeszukując odcięte kończyny i odsłonięte przewody, gdy przekracza granicę oceniającą, co jest moralne, a co konieczne do przetrwania.

Jasne jest jednak, że świat płonie, a my nie pamiętamy, kim jesteśmy.

Więc powiedz mi: kim się staniesz, gdy to się skończy?