Never a Stranger: Od jej przeszłości w Chorwacji i Rosji, przez znalezienie syna w Bhutanie, po zaprzyjaźnienie się z kobietami w Afryce, historie jednej kobiety o

Opinie czytelników

Książka „Never A Stranger” autorstwa Tanii Romanov to wspomnienia z podróży, które zabierają czytelników w podróż dookoła świata poprzez osobiste historie i spotkania z różnymi kulturami i ludźmi. Książka jest znana z żywych opisów, szczerych powiązań i zdolności autorki do angażowania się z mieszkańcami poza zwykłe obserwacje.

Pisarstwo jest chwalone za elegancję i bogactwo szczegółów, dzięki czemu czytelnicy czują się tak, jakby doświadczali podróży wraz z autorką. Ciekawość, empatia i otwartość Tanii Romanov sprzyjają nawiązywaniu głębokich relacji z ludźmi z różnych kultur, czego efektem są wzruszające i intymne portrety. Książka służy zarówno jako inspirujący dziennik podróży, jak i świadectwo piękna ludzkich interakcji.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać książkę za mniej informacyjną o samych lokalizacjach, ponieważ koncentruje się ona bardziej na osobistych interakcjach niż na dostarczaniu obszernego kontekstu kulturowego lub historycznego. Ci, którzy szukają tradycyjnych przewodników turystycznych, mogą być rozczarowani stylem i podejściem, które jest bardziej narracyjne i refleksyjne.

(na podstawie 28 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Never a Stranger: From her past in Croatia and Russia, to finding a son in Bhutan, to befriending women in Africa, one woman's stories o

Zawartość książki:

Zwisam z ostatniej gałęzi drzewa genealogicznego pokoleń niezamierzonych podróżników - wygnańców, uchodźców, przesiedleńców. Moja pierwsza podróż - dobrowolna - miała miejsce mniej niż rok po moich narodzinach.

Chociaż nie pamiętam szczegółów, to tak jakbym często przeżywał całe to doświadczenie, ponieważ moi rodzice i ich przyjaciele rozmawiali o tym przez całe życie. Dorastałem z opowieściami o wygnaniu - opowieściami o przygodzie. A potem zacząłem przeżywać własne przygody.

W Indiach dowiedziałam się, że dla Hindusów sposób, w jaki opłakiwałam męża, był znacznie mniej osobisty niż ich zwyczaj wrzucania skremowanych ciał do rzeki w Japonii, że moi przodkowie mogli mnie znaleźć w najdziwniejszych okolicznościach. W Bhutanie odnalazłam rodzinę, a w Namibii nauczyłam się łagodzić swoje lęki przed uwięzieniem we własnej przeszłości.

Podróżuję, ponieważ dotyka to czegoś głęboko we mnie. Ponieważ łączą mnie z tym, kim jestem. Z tym, kim byłem.

Ze światem. I dlatego, że nie wyobrażam sobie nie podróżować.