Muzyczny dyskurs służebności: Władza, autonomia i koncepcja pracy u Fuxa, Bacha i Haendla

Oryginalny tytuł:

The Musical Discourse of Servitude: Authority, Autonomy, and the Work-Concept in Fux, Bach and Handel

Zawartość książki:

Badając po raz pierwszy kompozycje Johanna Josepha Fuxa w odniesieniu do jego współczesnych Bacha i Haendla, The Musical Discourse of Servitude przedstawia nową teorię późnobarokowej wyobraźni muzycznej. Autor Harry White przeciwstawia w swojej analizie muzyczną "służebność" i "wolność", z Fuxem powiązanym z dominującą służebnością ówczesnej wyobraźni muzycznej, w szczególności z hegemonicznym rozkwitem północnowłoskiej metody partimento w całej Europie.

W przeciwieństwie do niego, zarówno Bach, jak i Haendel reprezentowali autonomię dyskursu muzycznego, przy czym Bach wyczerpał ogólne modele w mszy, a Haendel wynalazł nowy gatunek w oratorium. Silna krytyka przełomowego dzieła Lydii Goehr The Imaginary Museum of Musical Works, The Musical Discourse of Servitude opiera się na sformułowaniu przez Goehr "koncepcji dzieła" jako wyimaginowanego konstruktu, który według Goehr jest wynalazkiem dziewiętnastowiecznej historii recepcji.

White lokalizuje tę koncepcję jako czynnik definiujący automonię w późnych dziełach Bacha i kontekstualizuje samą "koncepcję dzieła", badając rywalizujące koncepcje autorytetu politycznego, religijnego i muzycznego, które definiują europejską wyobraźnię muzyczną w pierwszej połowie XVIII wieku. Ważna rewizjonistyczna wypowiedź na temat wyobraźni muzycznej w zachodniej muzyce artystycznej The Musical Discourse of Servitude zainteresuje badaczy baroku, zwłaszcza Bacha i Haendla.