Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Schelling's Mystical Platonism: 1792-1802
Schelling osiągnął pełnoletność w przełomowych i ekscytujących latach pod koniec XVIII wieku, kiedy filozofia Kanta została włączona do niemieckiego świata akademickiego. W tym czasie, oprócz zagłębiania się w nową filozofię kantowską, Schelling zaangażował się w intensywne studia nad dialogami Platona i był zanurzony w neoplatońskiej kulturze intelektualnej. Zwrócenie uwagi na te aspekty wczesnego rozwoju filozoficznego Schellinga oświetla jego fundamentalne zobowiązania. Przez pierwszą dekadę swojego dorosłego życia, w latach 1792-1802, Schelling był mistycznym platonistą.
Naomi Fisher argumentuje, że Schelling jest zaangażowany w dwie nadrzędne tezy, które razem składają się na jego mistyczny platonizm. Po pierwsze, Schelling uważa absolut za niewysłowiony: Nie można go opisać w kategoriach pojęciowych. Z tego powodu pozostaje on inferencyjnie zewnętrzny w stosunku do jakiegokolwiek systemu filozoficznego i jest nam wskazywany jedynie w pewnych analogicznych sformułowaniach, w dziełach sztuki lub w naturze jako całości. Po drugie, Schelling jest zaangażowany w rodzaj monizmu priorytetowego: Wszystkie rzeczy są ugruntowane w absolucie, ale rzeczy skończone posiadają własną integralną jedność, a zatem mają odrębne i względnie niezależne istnienie.
Podkreślenie tych zobowiązań rozwiązuje spór interpretacyjny, zgodnie z którym Schelling jest fichteańskim idealistą lub Spinozistą, lub waha się między tymi stanowiskami. Interpretacja Schellinga jako zwolennika mistycznego platonizmu zapewnia alternatywny sposób interpretacji tych wczesnych tekstów, tak że są one w zasadzie spójne. Fisher przedstawia wczesną filozofię Schellinga jako wyjątkową i przekonującą fuzję starego i nowego: Schelling spełnia charakterystyczne cele filozofii postkantowskiej w sposób wyróżniający się wśród jego współczesnych, czerpiąc i przywłaszczając sobie różne wątki platonizmu.
