Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje „A Secular Age 2.0” szczegółowo badają powrót myśli religijnej we współczesnym dyskursie, przeciwstawiając się narracji o liniowym przejściu od religii do sekularyzmu. Recenzje argumentują, że współcześni naukowcy coraz częściej dostrzegają złożoność ludzkiej osobowości oraz znaczenie kontekstów historycznych i filozoficznych. Praca Pfaua jest znana z dogłębnej analizy tekstu, angażując się w przejrzystą rozmowę na temat osobowości, etyki i niepowodzeń nowoczesności, aby właściwie uwzględnić te pojęcia. Widoczna jest jednak krytyka pluralizmu i nostalgii, a także obawy, że perspektywa książki jest w dużej mierze katolicka.
Zalety:⬤ Głęboko angażuje się w teksty historyczne i filozoficzne idee dotyczące osobowości.
⬤ Podważa linearną narrację o wzroście sekularyzmu i uznaje odrodzenie dyskursu religijnego.
⬤ Oferuje wnikliwą krytykę współczesnej myśli i bada zapomniane tradycje.
⬤ Dobrze zbadana i starannie skonstruowana narracja.
⬤ Wykorzystuje podejście bliskie lekturze, wzbogacając akademickie dyskusje.
Wady:⬤ Może wydawać się nostalgiczny lub zbyt krytyczny wobec nowoczesności.
⬤ Potencjalne nastawienie na rzymskokatolicką perspektywę może zrazić niektórych czytelników.
⬤ Krytyka niektórych tradycji protestanckich może wydawać się lekceważąca lub nadmiernie uproszczona.
⬤ Długość i złożoność tekstu może zniechęcić przypadkowych czytelników.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Minding the Modern: Human Agency, Intellectual Traditions, and Responsible Knowledge
Zawartość książki:
W tym błyskotliwym studium Thomas Pfau argumentuje, że utrata fundamentalnych pojęć w klasycznej i średniowiecznej filozofii arystotelesowskiej spowodowała fatalny rozdział między rozumem a wolą w myśli europejskiej. Pfau śledzi ewolucję i ostateczną degradację kluczowych pojęć ludzkiej sprawczości - woli, osoby, osądu, działania - od starożytności, przez scholastykę, aż po XVIII-wieczną teorię moralną i jej krytyczną rewizję w pracach Samuela Taylora Coleridge'a. Zawierając rozszerzone krytyczne dyskusje na temat Arystotelesa, gnostycyzmu, Augustyna, Akwinaty, Ockhama, Hobbesa, Shaftesbury'ego, Mandeville'a, Hutchesona, Hume'a, Adama Smitha i Coleridge'a, niniejsze studium dowodzi, że humanistyczne koncepcje, które ci pisarze starają się wyjaśnić, nabierają znaczenia i znaczenia tylko w takim stopniu, w jakim jesteśmy gotowi pozytywnie zaangażować się (a nie historyzować) w ich wcześniejsze zastosowania. Począwszy od powstania teologicznego (i ostatecznie świeckiego) woluntaryzmu, współczesna myśl wydaje się coraz bardziej niechętna, a z czasem niezdolna do zaangażowania się w głęboką historię własnych koncepcji, pozostawiając w ten sposób nasze rozumienie natury i funkcji humanistycznych dociekań coraz bardziej postrzępione i niespójne.
Jedną z konsekwencji tej zmiany jest zahamowanie moralnej autoekspresji zarówno elit intelektualnych, jak i zwykłych obywateli, co z kolei podsyciło powszechne przekonanie, że kwestie moralne i etyczne są jedynie specjalną gałęzią dociekań, w dużej mierze zdeterminowaną przez opinię, a nie dialogiczne rozumowanie, osąd i praktykę.
Wyraźną oznaką tego regresu jest obecny kryzys nauk humanistycznych, których rola jest w przeważającej mierze pojmowana (i negatywnie oceniana) w kategoriach naukowych teorii, metod i celów. Ostateczną ofiarą tego redukcjonizmu stała się sama idea osobowości i zanik adekwatnego języka etycznego. Minding the Modern to nie tylko rozdział w historii idei; to dogłębne fenomenologiczne i metafizyczne studium korzeni dzisiejszych kłopotów.
