Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje książki o rodzinie Oatmanów opisują złożoną narrację łączącą fakty historyczne z wciągającą fabułą. Czytelnicy doceniają skrupulatne badania i wyważone punkty widzenia na masakrę w Oatman, jednocześnie podkreślając pewne niespójności w tonie i tempie. Ogólnie rzecz biorąc, jest ona uważana za autorytatywny i znaczący dodatek do zachodniej literatury historycznej.
Zalety:⬤ Wyjątkowa dokumentacja i badania, w tym dokładne przypisy i bibliografia.
⬤ Wciągająca fabuła, która skutecznie łączy historię z narracją.
⬤ Uczciwe potraktowanie perspektywy amerykańskich Indian.
⬤ Zapewnia zniuansowany pogląd, który koryguje starsze uprzedzenia w opowiadaniu historii Oatmana.
⬤ Wciągająca eksploracja kulturowego i religijnego kontekstu otaczającego wydarzenia.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy uznali konkluzję za kontrowersyjną, koncentrując się raczej na winie niż na okolicznościach.
⬤ Choć gęsta od informacji, niektórzy uznali ją za powolną i pozbawioną porywającej energii narracyjnej.
⬤ Czasami za bardzo skupia się na faktach, a nie na emocjonalnym zaangażowaniu.
⬤ Inni uważali, że jest zbyt poprawny politycznie lub oparty na agendzie w swoich interpretacjach.
(na podstawie 60 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Oatman Massacre: A Tale of Desert Captivity and Survival
Zawartość książki:
Masakra w Oatman jest jedną z najbardziej znanych i dramatycznych historii niewoli w historii Południowego Zachodu. W tej porywającej relacji Brian McGinty bada tło, rozwój i następstwa tragedii.
Roys Oatman, dysydencki mormon, poprowadził swoją dziewięcioosobową rodzinę i kilka innych rodzin z ich domów w Illinois w podróż na zachód, wierząc w przepowiednię, że znajdą żyzną „Ziemię Baszanu” u zbiegu rzek Gila i Kolorado. 18 lutego 1851 roku grupa południowo-zachodnich Indian zaatakowała rodzinę na klifie z widokiem na rzekę Gila w dzisiejszej Arizonie. Zginęli wszyscy członkowie rodziny z wyjątkiem trzech. Napastnicy wzięli do niewoli trzynastoletnią Olive i ośmioletnią Mary Ann, a ich rannego czternastoletniego brata Lorenzo pozostawili na pewną śmierć.
Chociaż Mary Ann nie przeżyła, Olive przeżyła, by zostać uratowaną i połączyć się z bratem w Forcie Yuma.
Po powrocie Olive do białego społeczeństwa w 1857 r. Royal B. Stratton opublikował książkę, która sensacyjnie opisywała tę historię, a sama Olive wyruszyła na wykłady, opowiadając o swoich doświadczeniach i zachwycając publiczność swoimi tatuażami na brodzie Mohave.
Pozbawiając legendarną opowieść jej antyindiańskich uprzedzeń i kwestionując historyczne przekonanie, że napastnikami Oatmanów byli Apacze, McGinty bada stopień, w jakim Mary Ann i Olive mogły przystosować się do życia wśród Mohawów i opisuje osiem lat Olive podróżowania i opowiadania o swojej męce.
