Manalive

Opinie czytelników

„Manalive” G.K. Chestertona to powieść łącząca humor, tajemnicę i filozofię w historii Innocenta Smitha, człowieka, który przywraca radość i życie mieszkańcom Brighton House. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za arcydzieło pełne wnikliwych pomysłów i podnoszących na duchu tematów, inni krytykują jej złożoność fabularną i dostępność.

Powieść jest chwalona za humor, głębokie spojrzenie na życie i moralność oraz zdolność do wzbudzania poczucia zachwytu i radości. Czytelnicy doceniają unikalny styl pisania Chestertona, rozwój postaci i prowokujące do myślenia idee przedstawione za pomocą wciągającej narracji. Wielu podobała się kapryśna i głęboka natura tej historii, uznając ją za podnoszącą na duchu i wartą ponownego przeczytania.

Krytycy wspominają o kwestiach związanych z atrakcyjnością postaci i spójnością fabuły, sugerując, że niektóre fragmenty wydają się nużące lub zbyt złożone. Niektórzy czytelnicy uznali prozę za kwiecistą lub początkowo trudną do strawienia. Istnieją również doniesienia o zauważalnych błędach w niektórych wydaniach, a niektórzy uważali, że tematy mogą być mylące lub rasowo niewrażliwe, odzwierciedlając kontekst swoich czasów.

(na podstawie 77 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Chesterton został nazwany "księciem paradoksu". Pisał od niechcenia, kapryśną prozą pełną zaskakujących sformułowań.

Na przykład: "Złodzieje szanują własność. Chcą jedynie, aby własność stała się ich własnością, aby mogli ją bardziej szanować". Jest jednym z niewielu chrześcijańskich myślicieli, którzy są równie podziwiani i cytowani zarówno przez liberalnych, jak i konserwatywnych chrześcijan, a nawet przez wielu niechrześcijan.

Poglądy teologiczne i polityczne Chestertona były zbyt zniuansowane, by można je było wygodnie umieścić pod sztandarem "liberalnym" lub "konserwatywnym". W swoich własnych słowach obrzucił te etykiety obelgami, mówiąc: "Cały współczesny świat podzielił się na konserwatystów i postępowców.

Zadaniem postępowców jest popełnianie błędów. Zadaniem konserwatystów jest zapobieganie naprawianiu błędów".

Rutynowo nazywał siebie "ortodoksyjnym chrześcijaninem" i coraz bardziej utożsamiał takie stanowisko z katolicyzmem, ostatecznie przechodząc na rzymski katolicyzm.