Losowy porządek: Robert Rauschenberg i neoawangarda

Opinie czytelników

Książka o Rauschenbergu otrzymała mieszane recenzje, charakteryzowane przede wszystkim jako bardziej naukowy tekst niż książka o sztuce wizualnej. Podczas gdy niektórzy doceniają jej teoretyczną głębię i znaczenie dla historii sztuki, inni krytykują brak obrazów prac artysty, uznając ją za niewystarczającą dla osób poszukujących kolekcji sztuki.

Głębia naukowa, dogłębna analiza twórczości Rauschenberga w kontekście neoawangardy i znaczący wkład w literaturę artystyczną. Pozytywnie należy ocenić wyrafinowanie teoretyczne autora oraz jego wrażliwość na prace i ich kontekst.

Bardziej podręcznik niż książka o sztuce, brakuje wystarczającej liczby obrazów prac Rauschenberga, co rozczarowuje tych, którzy szukają kolekcji wizualnej. Krytyka fundamentalnych nieporozumień dotyczących artystycznych intencji i kontekstu Rauschenberga i Cage'a.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Random Order: Robert Rauschenberg and the Neo-Avant-Garde

Zawartość książki:

Badanie rozwoju artystycznego Roberta Rauschenberga, skupiające się na jego relacji z Johnem Cage'em i roli w tworzeniu amerykańskiej neoawangardy.

Robert Rauschenberg jest jednym z najważniejszych artystów wizualnych drugiej połowy XX wieku. W Random Order Branden Joseph analizuje twórczość Rauschenberga w kontekście amerykańskiej neoawangardy. Jednym z fundamentów jego studium jest zawodowa relacja Rauschenberga z eksperymentalnym kompozytorem Johnem Cage'em. Od momentu ich spotkania w Black Mountain College w 1952 roku, jak twierdzi Joseph, Rauschenberg i Cage zainicjowali nowy awangardowy projekt, który podchodził do idei różnicy nie w kategoriach negacji, ale jako pozytywnej siły. Twierdząc, że twórczość Rauschenberga nie może być rozumiana wyłącznie z punktu widzenia szkoły frankfurckiej - której teorie zdominowały dyskusje na temat estetyki awangardowej i neoawangardowej - Joseph zwraca się ku teoretycznym stanowiskom Gillesa Deleuze'a i Jacquesa Derridy. Jak pokazuje Joseph, neoawangarda Rauschenberga nie była prostym powtórzeniem wcześniejszych ruchów awangardowych, ale serią praktyk, które sprzeciwiały się wzrostowi powojennego spektaklu, utowarowienia i masowego konformizmu.

Począwszy od Białych obrazów, Joseph analizuje rozwój artystyczny Rauschenberga w latach 1951-1971. Przygląda się czarnym obrazom, czerwonym obrazom, elementarnym obrazom i elementarnym rzeźbom, kombinacjom i kombinacjom obrazów, rysunkom transferowym i sitodrukom, performansom oraz eksploracjom sztuki i technologii. Studium Josepha nie tylko oferuje nowe interpretacje twórczości Rauschenberga, ale także pogłębia nasze zrozumienie całego projektu neoawangardy.