La Gloire de Mon Pre

Opinie czytelników

Książka „La gloire de mon père” autorstwa Marcela Pagnola została dobrze przyjęta przez czytelników, którzy uważają ją za humorystyczną i uroczą. Jest odpowiednia dla osób uczących się języka francuskiego na poziomie średnio zaawansowanym, ponieważ charakteryzuje się prostym językiem, krótkimi rozdziałami i pomocnymi odniesieniami do słownictwa. Czytelnicy doceniają żywe, powiązane historie z dzieciństwa w Prowansji i sympatyczne postacie przedstawione w książce. Niektórzy czytelnicy zauważyli potencjał książki jako prezentu dla osób zainteresowanych francuską kulturą i literaturą.

⬤ Humorystyczna i wciągająca opowieść.
⬤ Odpowiednia dla średnio zaawansowanych Francuzów.
⬤ Krótkie rozdziały ułatwiają czytanie.
⬤ Pomocne odniesienia do słownictwa na marginesach i słowniczek.
⬤ Żywe opisy Prowansji i możliwe do odniesienia doświadczenia z dzieciństwa.
⬤ Pozytywny odbiór jako prezent dla osób zainteresowanych Francją.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali stan książki za niezadowalający w momencie zakupu.
⬤ Nie polecana dla zupełnie początkujących w języku francuskim, gdyż może wymagać nieco cierpliwości.
⬤ Zaawansowani uczniowie mogą być zmuszeni do przygotowania się na wyszukiwanie istotnego słownictwa.

(na podstawie 166 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Mały Marsylczyk sprzed stu lat: szkoła podstawowa; rodzinny kokon; pierwsze wakacje na wzgórzach, w La Treille; pierwsze polowanie z ojcem...

Kiedy w połowie lat pięćdziesiątych zaczął pisać swoje Souvenirs d'enfance (Wspomnienia z dzieciństwa), Marcel Pagnol odchodził od kina, a teatr już się do niego nie uśmiechał.

La Gloire de mon pere, gdy tylko została opublikowana w 1957 roku, została okrzyknięta początkiem wielkiego prozaika. Joseph, ojciec nauczyciel, Augustine, nieśmiała matka, wujek Jules, ciocia Rose i młodszy brat Paul natychmiast stali się tak popularni jak Marius, Cesar czy Panisse. A scena polowania na bartavelle natychmiast przekształca się w dyktando w szkole podstawowej...

Wspomnienia Pagnola są trochę jak wspomnienia wszystkich dzieci na świecie. Później mówi się, że Pagnol chciałby, aby stały się filmem. Wyreżyserował go Yves Robert, długo po śmierci pisarza.

Urodziłem się w miasteczku Aubagne, otoczonym przez Garlaban, ukoronowanym kozami w czasach ostatnich pasterzy kóz.