Księżniczki Plantagenetów: Córki Eleonory Akwitańskiej i Henryka II

Opinie czytelników

Książka przedstawia szczegółową historię kobiet z rodu Plantagenetów, koncentrując się w szczególności na córkach Eleonory Akwitańskiej. Ma ona na celu wypełnienie luk w narracjach historycznych często zdominowanych przez postacie męskie, podkreślając siłę i wyzwania, przed którymi stanęły te kobiety. Wielu czytelników uznało jednak styl pisania za frustrujący, wskazując na problemy z organizacją, powtórzeniami i spójnością.

⬤ Pouczająca i dobrze zbadana relacja z życia kobiet Plantagenetów
⬤ oferuje inne spojrzenie na narracje historyczne
⬤ zapewnia cenny wgląd w role kobiet w średniowiecznej historii
⬤ niektórzy czytelnicy uznali treść za wciągającą i pouczającą.

⬤ Słabo zorganizowana i pełna powtarzających się elementów
⬤ brak spójności chronologicznej
⬤ odnotowano pewne nieścisłości historyczne
⬤ nadmierne poleganie na dobrze znanych informacjach, które można łatwo uzyskać w Internecie
⬤ wymaga znajomości tematu dla lepszego zrozumienia
⬤ niektórzy czytelnicy uważali, że powinna być ściślej zredagowana.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Plantagenet Princesses: The Daughters of Eleanor of Aquitaine and Henry II

Zawartość książki:

Unikalne spojrzenie na życie dwóch córek, które podkreśla dychotomię życia królewskich kobiet, zarówno jako córek, jak i matek królów, które również znały zarówno więzienie, jak i władzę.

Imiona niewielu średniowiecznych monarchów i ich królowych są lepiej znane niż Eleonory z Akwitanii, królowej Francji i królowej Anglii, oraz jej drugiego męża Henryka II. Choć akademicko określa się ich mianem "średniowiecznych", ich epoka była gwałtownym przejściem od Wieków Ciemnych, kiedy granice państw określano ogniem i mieczem. Henryk zdobył angielski tron w dużej mierze dzięki posagowi Eleonory, która posiadała jedną trzecią Francji.

Ich córki również wiodły niezwykłe życie. Gdy książęta walczyli o sukcesję korony, księżniczki były wymieniane - zwykle przez ich matki - z obcymi, aby uzyskać władzę polityczną bez rozlewu krwi. Lata przed wiekiem, który dziś byłby wiekiem zamążpójścia, królewskie dziewczęta były wysyłane do krajów, których mowa była im nieznana i tam stawały się własnością nieznanych mężczyzn.

Ich obowiązkiem było rodzenie synów, aby kontynuować dynastię i córek, które z kolei miały być przedmiotem handlu.

Niektóre stały się dosłownymi więźniami swoich małżonków.

Inne przechytrzyły niedoszłych gwałcicieli i Kościół, by przejąć władzę po śmierci swoich mężów. Córki Eleonory, Maria i Alix, zostały porzucone w Paryżu, gdy ta rozwiodła się z Ludwikiem VII. Przez Henryka II urodziła Matyldę, Ali i Joannę. Te niezwykłe kobiety i ich córki znały skrajności władzy i bólu. Joanna była więziona przez Wilhelma II z Sycylii i jeszcze gorzej traktowana przez swojego brutalnego drugiego męża w Tuluzie. Jeśli Eleonora została zniesławiona jako dziwka, to wśród potomków Ali ani znalazło się dwóch świętych, Ludwik Francuski i Fernando Hiszpański. A potem były nieślubne córki, których życie czyta się jak powieść...