Kraina Małego Deszczu

Opinie czytelników

Recenzje książki „The Land of Little Rain” autorstwa Mary Hunter Austin chwalą jej liryczną i poetycką prozę, która żywo opisuje pustynny krajobraz, florę, faunę i życie tych, którzy go zamieszkują. Czytelnicy uważają, że jest to wnikliwe i poruszające doświadczenie, które wywołuje głębokie połączenie ze światem przyrody. Niektórzy jednak zauważają, że obfitość języka opisowego może czasami być przytłaczająca, szczególnie dla osób mniej zainteresowanych szczegółami botanicznymi. Ogólnie rzecz biorąc, książka jest uznawana za klasykę pisarstwa przyrodniczego.

⬤ Piękne i poetyckie opisy pustynnego krajobrazu
⬤ wnikliwe refleksje na temat flory, fauny i rdzennych kultur
⬤ wywołuje silne poczucie miejsca
⬤ wciągający i żywy styl pisania
⬤ uważana za klasykę literatury przyrodniczej.

⬤ Może być nadmiernie opisowa i grzęznąć w szczegółach botanicznych
⬤ niektóre wydania mają małą czcionkę, co utrudnia czytanie
⬤ słownictwo może wydawać się przestarzałe dla niektórych współczesnych czytelników.

(na podstawie 73 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Land of Little Rain

Zawartość książki:

Nieprzemijający urok pustyni jest uderzająco przedstawiony w tym poetyckim studium, które stało się klasykiem amerykańskiego południowego zachodu.

Po raz pierwszy opublikowane w 1903 roku, jest dziełem Mary Austin (1868-1934), płodnej powieściopisarki, poetki, krytyka i dramatopisarki, która była także zagorzałą wczesną feministką i orędowniczką Indian i Hiszpanów-Amerykanów. Dziś jest najbardziej znana z tego czarującego peanu na cześć rozległych, suchych, ale niezwykle pięknych ziem, które leżą na wschód od Sierra Nevada, rozciągając się na południe od Yosemite przez Dolinę Śmierci do pustyni Mojave.

Składająca się z czternastu szkiców książka opisuje rośliny, zwierzęta, góry, ptaki, niebo, Indian, poszukiwaczy, miasta i inne aspekty pustyni w spokojnej, pięknie modulowanej prozie, która przekazuje ponadczasowe cykle życia i śmierci w surowej krainie. Czytelnicy już nigdy nie pomyślą o pustyni jako o pozbawionym życia, jałowym środowisku, ale raczej jako o miejscu o rzadkim, surowym pięknie, bogatym w rośliny i zwierzęta, tkającym trwały czar nad jej ludzkimi mieszkańcami.