Klucz do Lizbony: Trzecia francuska inwazja na Portugalię, 1810-11

Opinie czytelników

„Klucz do Lizbony” Kentona White'a oferuje szczegółowe studium analityczne trzeciej francuskiej inwazji na Portugalię, przedstawiając sukces księcia Wellingtona na tle porażek marszałka Massény. Książka dostarcza spostrzeżeń opartych na źródłach pierwotnych i dokonuje wieloaspektowej analizy kampanii, ale cierpi z powodu problemów z tempem i pewnej powtarzalności.

Dogłębna analiza kampanii, silne wykorzystanie źródeł pierwotnych, oferuje nowe spostrzeżenia i podważa istniejącą krytykę, dobrze skonstruowana analiza końcowa, jasne wnioski dla obecnej strategii wojskowej.

Problemy z tempem - ostatnie części wydają się pospieszne, niektóre sekcje powtarzają się, a mapy mogłyby zostać ulepszone dla lepszego zrozumienia.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Key to Lisbon: The Third French Invasion of Portugal, 1810-11

Zawartość książki:

Niniejsze opracowanie szczegółowo opisuje przygotowania, planowanie i przeprowadzenie inwazji na Portugalię w 1810 r. przez francuską Armię Portugalii pod dowództwem marszałka Masseny, a także środki obronne podjęte przez Brytyjczyków oraz ich portugalskich i hiszpańskich sojuszników.

Obejmuje również praktykę wszystkich armii zaangażowanych w tę kampanię, opierając się na oryginalnych źródłach. Źródła te dostarczają innej interpretacji niektórych kluczowych aspektów kampanii niż te, które są powszechnie akceptowane. Praca koncentruje się na planowaniu strategicznym, operacyjnym i taktycznym podjętym przez obie strony w ramach przygotowań do inwazji oraz na faktycznym przebiegu kampanii.

Narracja bitew i oblężeń, wraz z analizą na poziomie taktycznym, ukazuje również różnice w planowaniu i gromadzeniu danych wywiadowczych. Ta konkretna kampania jest ważna, ponieważ przyciągnęła niewiele uwagi historyków, a była kluczowym punktem zwrotnym w wojnie półwyspowej.

Był to ostatni raz, kiedy Portugalia została zaatakowana przez Francuzów podczas wojny półwyspowej, a sposób prowadzenia kampanii przez aliantów wyraźnie kontrastował z działaniami Francuzów. Jej sukces zapewnił również Wellingtonowi bezpieczeństwo polityczne przed „oszustami” w Anglii.

Badania pokazują trudności, jakie obie armie miały w realizacji swoich planów podczas kampanii i podkreślają wyraźne różnice w podejściu przyjętym przez każdego z dowódców.