Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Jezus jako Matka” autorstwa Caroline Walker Bynum stanowi naukową eksplorację feminizacji obrazów religijnych w XII i XIII wieku, w szczególności przedstawiania Jezusa i Boga w kategoriach macierzyńskich. Jest to dobrze zbadany zbiór esejów, które rzucają wyzwanie powszechnym pojęciom teologii feministycznej, wskazując, że historyczne przedstawienia boskiej kobiecości nie były wyłącznie domeną kobiet. Bynum przedstawia zniuansowany pogląd na skrzyżowanie płci i duchowości w średniowiecznej teologii, prezentując pisma mnichów cysterskich i mistyczek.
Zalety:Książka jest pouczająca, dobrze zbadana i oferuje świetne stypendium. Prezentuje przyjemne i erudycyjne eseje, które są dostępne dla czytelników. Eksploracja średniowiecznego mistycyzmu i macierzyńskich aspektów boskości jest przedstawiona przekonująco i jest sugerowana jako obowiązkowa pozycja w literaturze feministycznej.
Wady:Czytelnicy oczekujący tradycyjnej teologii feministycznej mogą uznać książkę za rozczarowującą, ponieważ raczej krytykuje ona niż popiera niektóre idee feministyczne. Dyskusje w książce mogą stanowić wyzwanie dla standardowych interpretacji historycznych kobiecych obrazów w teologii, co może nie spodobać się niektórym czytelnikom. Ponadto niektórzy woleliby ją w twardej oprawie.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Jesus as Mother, 16: Studies in the Spirituality of the High Middle Ages
Zawartość książki:
Ze Wstępu autorstwa Caroline Walker Bynum:
Możliwość ponownego przemyślenia i opublikowania kilku moich wczesnych artykułów w połączeniu z nowym esejem na temat XIII wieku skłoniła mnie do rozważenia ciągłości - zarówno argumentacji, jak i podejścia - która leży u ich podstaw. W pewnym sensie ich wzajemne powiązania są oczywiste. Pierwsze dwa z nich poruszają kwestię, która była bardziej w czołówce badań naukowych kilkanaście lat temu niż obecnie: kwestię różnic między zakonami. Te dwa eseje przedstawiają metodę czytania tekstów pod kątem obrazów i zapożyczeń, a także duchowego nauczania w celu ustalenia, czy osoby żyjące w różnych środowiskach instytucjonalnych mają różne założenia dotyczące znaczenia ich życia. W esejach zastosowano tę metodę do szerszej kwestii różnic między kanonikami regularnymi a mnichami oraz węższej kwestii różnic między jednym rodzajem mnichów - cystersami - a innymi grupami religijnymi, monastycznymi i niemonastycznymi XII wieku. Trzeci esej czerpie z niektórych tematów dwóch pierwszych, w szczególności z dyskusji na temat kanonicznych i cysterskich koncepcji indywidualnego brata jako przykładu, aby zasugerować interpretację dwunastowiecznego życia religijnego jako związanego z naturą grup, a także z ekspresją afektywną. Czwarty esej, ponownie poświęcony mnichom cysterskim, rozwija tematy pierwszych trzech.
Jego dodatkowym celem jest dostarczenie dalszych dowodów na wyraźne cysterskie postawy i rozwinięcie cysterskiej ambiwalencji dotyczącej powołania, którą nakreślam w eseju na temat koncepcji wspólnoty. Stawia również pytania, które stały się obecnie popularne zarówno w kręgach nieakademickich, jak i akademickich: jakie znaczenie powinniśmy nadać wzrostowi liczby kobiecych obrazów w dwunastowiecznych pismach religijnych mężczyzn? Czy możemy dowiedzieć się czegoś o wyraźnie męskiej lub kobiecej duchowości z tej feminizacji języka? Piąty esej różni się od pozostałych tym, że skupia się raczej na XIII wieku niż na XII, na kobietach, a nie na mężczyznach, na szczegółowej analizie wielu tematów u kilku myślicieli, a nie na jednym temacie u wielu pisarzy.
Niemniej jednak opiera się na wnioskach z wcześniejszych badań. Poczucie powołania monastycznego i kapłaństwa, autorytetu Boga i siebie samego oraz znaczenia płci, które odnajduję u trzech wielkich mistyków późnej trzynastowiecznej Helfta, można zrozumieć tylko na tle rosnącej dwunasto- i trzynastowiecznej troski o ewangelizację i przystępnego Boga, które są podstawowymi tematami pierwszych czterech esejów. Takie powiązania między esejami będą jasne dla każdego, kto je przeczyta. Istnieją jednak między nimi głębsze ciągłości metodologiczne i interpretacyjne, które chciałbym tutaj podkreślić. Studia te stanowią bowiem apel o podejście do średniowiecznej duchowości, które nie jest obecnie - i być może nigdy nie było - dominujące w średniowiecznej nauce. Dostarczają one również interpretacji życia religijnego wysokiego średniowiecza, która jest sprzeczna z niedawnym naciskiem na pojawienie się "świeckiej duchowości". Proponuję zatem, jako wprowadzenie, zarówno omówienie najnowszych podejść do średniowiecznej pobożności, jak i krótki szkic historii religijnej XII i XIII wieku, podkreślając te tematy, które stanowią kontekst dla moich konkretnych badań. Nie chcę być źle zrozumiany.
Przedstawiając tutaj dyskusję na temat podejść i trendów w średniowiecznej religii, nie twierdzę, że poniższe badania stanowią ogólną historię, ani że moja metoda powinna zastąpić metodę historyków społecznych, instytucjonalnych i intelektualnych. Garść.
