Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Into the Maelstrom” Davida Toopa oferuje głęboko refleksyjny i empiryczny opis swobodnej improwizacji, szczególnie w Wielkiej Brytanii, stworzony na podstawie własnych doświadczeń autora jako muzyka. Z powodzeniem unika nieścisłości często spotykanych w literaturze na ten temat, co czyni ją istotną lekturą dla entuzjastów. Książkę utrudnia jednak bardzo mała czcionka, przez co niektórym czytelnikom trudno się z nią zapoznać.
Zalety:Dokładne odzwierciedlenie swobodnej improwizacji, znakomite użycie języka, wciągająca narracja, kompleksowe i dobrze skonstruowane, pouczające spostrzeżenia z perspektywy muzyka.
Wady:Rozmiar druku jest absurdalnie mały, co utrudnia czytanie tekstu i prowadzi do dyskomfortu dla niektórych czytelników.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Into the Maelstrom: Music, Improvisation and the Dream of Freedom: Before 1970
Zawartość książki:
W tej pierwszej części uznanego pisarza muzycznego Davida Toopa, interdyscyplinarnego i obszernego przeglądu swobodnej improwizacji, Into the Maelstrom: Music, Improvisation and the Dream of Freedom: Before 1970 wprowadza filozofię i praktykę improwizacji (zarówno muzycznej, jak i innej) w kontekście historycznym epoki po II wojnie światowej.
Ani ściśle chronologicznie, ani wyłącznie historycznie, Into the Maelstrom bada szeroki zakres tendencji improwizacyjnych: od surrealistycznego automatyzmu po strumień świadomości w literaturze i wokalizie; od wolnej muzyki Percy'ego Graingera po grupy swobodnie improwizujące wyłaniające się z wczesnych lat sześćdziesiątych (Group Ongaku, Nuova Consonanza, MEV, AMM, Spontaneous Music Ensemble); i od free jazzu po nurty wolnej improwizacji, które starały się zdystansować od jazzu. Badając różnorodne sposoby, w jakie spontaniczność stała się podstawową wartością na początku XX wieku, a także związek swobodnej improwizacji zarówno z rockiem lat sześćdziesiątych (The Beatles, Cream, Pink Floyd), jak i erą post-Cage'owskiej nieokreśloności w kompozycji, Toop zapewnia ostateczną i wszechstronną eksplorację swobodnej improwizacji do 1970 roku, kończąc na międzynarodowym rozwoju muzyki swobodnej pod koniec lat sześćdziesiątych od Roscoe Mitchella w Chicago, Petera Br tzmanna w Berlinie oraz Hana Benninka i Mishy Mengelberga w Amsterdamie.
