Historia Pendennisa

Opinie czytelników

Książka otrzymała mieszane recenzje, niektórzy czytelnicy doceniają jej zawartość, podczas gdy inni krytykują jej format i liczne błędy.

Niektórzy czytelnicy doceniają posiadanie indywidualnego egzemplarza i uważają treść za przyjemną, szczególnie zauważając, że „Pendennis” jest technicznie tak dobry, jak bardziej znane dzieła Thackeraya.

Wielu recenzentów ubolewa nad dużym formatem, który uważają za niewygodny, a także nad powszechnością literówek i błędów gramatycznych. Rozmiar druku jest również uważany za zbyt mały, co utrudnia czytanie nawet osobom noszącym okulary.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The History of Pendennis

Zawartość książki:

Pewnego pięknego poranka, w pełni londyńskiego sezonu, major Arthur Pendennis, zgodnie ze swoim zwyczajem, przyszedł ze swojego mieszkania na śniadanie do pewnego klubu w Pall Mall, którego był główną ozdobą.

Ponieważ był jednym z najlepszych znawców wina w Anglii, a także człowiekiem aktywnym, dominującym i dociekliwym, został bardzo słusznie wybrany na członka komitetu tego klubu, a nawet był niemal kierownikiem tej instytucji; a stewardzi i kelnerzy kłaniali się przed nim z takim szacunkiem, jak przed księciem lub marszałkiem polnym. O kwadrans po dziesiątej major niezmiennie pojawiał się w najlepszych czarnych butach w całym Londynie, w kraciastym porannym fraku, który nigdy się nie gniótł aż do obiadu, w bufiastej kamizelce z koroną jego władcy na guzikach i w pościeli tak nieskazitelnej, że sam pan Brummel pytał o nazwisko swojej praczki i zapewne by ją zatrudnił, gdyby nieszczęścia nie zmusiły tego wielkiego człowieka do opuszczenia kraju.

Płaszcz Pendennisa, jego białe rękawiczki, wąsy i sama laska były doskonałe w swoim rodzaju, jako przykłady stroju wojskowego w stanie spoczynku. Z daleka lub widząc tylko jego plecy, można by pomyśleć, że ma nie więcej niż trzydzieści lat: dopiero po bliższym przyjrzeniu się można było dostrzec sztuczną naturę jego bogatych brązowych włosów i kilka kurzych łapek wokół nieco wyblakłych oczu jego przystojnej, cętkowanej twarzy. Jego nos miał wzór Wellingtona.

Jego ręce i nadgarstki były piękne, długie i białe. Na tych ostatnich nosił piękne złote guziki podarowane mu przez Jego Królewską Wysokość księcia Yorku, a na innych więcej niż jeden elegancki pierścień, z których główny i największy był ozdobiony słynnymi ramionami Pendennisa.