Historia dżumy w Londynie

Opinie czytelników

Książka stanowi szczegółową eksplorację Wielkiej Plagi z lat 1665-1666 w Londynie, łącząc historyczne anegdoty z elementami fikcyjnymi, aby przekazać ludzkie doświadczenia podczas epidemii. Czytelnicy uważają, że eksploracja ludzkich reakcji na chorobę jest relatywna, rysując podobieństwa do współczesnych czasów, zwłaszcza pandemii Covid-19. Jednak gęsty język książki i brak wyraźnej fabuły mogą zniechęcić przypadkowych czytelników. Podczas gdy niektórzy doceniają jej dokładność i historyczne spostrzeżenia, inni krytykują jej powtarzalny charakter i postrzegane nieścisłości.

⬤ Wciągająca i pouczająca eksploracja Wielkiej Plagi, odnosząca się do współczesnych odbiorców.
⬤ Oferuje bogaty kontekst historyczny i szczegółowe codzienne doświadczenia z tamtych czasów.
⬤ Unikalne połączenie faktów i fikcji w celu przekazania ludzkich doświadczeń.
⬤ Zapewnia fascynujący wgląd w reakcje na epidemię i dynamikę społeczną.

⬤ Gęsty i archaiczny język może być zniechęcający dla współczesnych czytelników.
⬤ Niektórzy uważają, że struktura jest rozwlekła i nie ma wyraźnej fabuły.
⬤ Powtarzające się treści i styczne mogą sprawić, że lektura będzie nużąca.
⬤ Pytania dotyczące dokładności niektórych przedstawionych przykładów historycznych.

(na podstawie 95 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

History of the Plague in London

Zawartość książki:

A Journal of the Plague Year to książka autorstwa Daniela Defoe, opublikowana po raz pierwszy w marcu 1722 roku. Jest to relacja z doświadczeń jednego człowieka z roku 1665, w którym dżuma uderzyła w Londyn, co stało się znane jako Wielka Plaga Londynu, ostatnia epidemia dżumy w tym mieście. Książka jest opowiedziana nieco chronologicznie, choć bez sekcji lub nagłówków rozdziałów, z częstymi dygresjami i powtórzeniami.

Przedstawiona jako relacja naocznego świadka ówczesnych wydarzeń, została napisana w latach tuż przed pierwszą publikacją książki w marcu 1722 roku. Defoe miał zaledwie pięć lat w 1665 roku, kiedy miała miejsce Wielka Plaga, a sama książka została opublikowana pod inicjałami H. F. i prawdopodobnie opiera się na dziennikach wuja Defoe, Henry'ego Foe, który podobnie jak "H. F.", był rymarzem mieszkającym w dzielnicy Whitechapel we wschodnim Londynie.

W książce Defoe dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć efekt prawdziwości, identyfikując konkretne dzielnice, ulice, a nawet domy, w których miały miejsce wydarzenia. Ponadto przedstawia tabele z liczbami ofiar i omawia wiarygodność różnych relacji i anegdot otrzymanych przez narratora.

Książka jest często porównywana do rzeczywistych, współczesnych relacji o zarazie w dzienniku Samuela Pepysa. Relacja Defoe, która wydaje się obejmować wiele badań, jest znacznie bardziej systematyczna i szczegółowa niż relacja Pepysa w pierwszej osobie. (wikipedia.org)